27/10/2010
Να θυμάσαι, ό,τι είναι αληθινό, παραμένει στην ζωή σου, ενώ ό,τι είναι ψέμμα, χάνεται στον χρόνο για πάντα.
Δέν ξέρω εάν τελικά τρελάθηκα και απλώς δέν το έχω αντιληφθεί, όπως κάθε τρελός δέν παραδέχεται την τρέλα του.
Νιώθω τα πάντα ρευστά περισσότερο απο κάθε άλλη φορά στην ζωή μου. Καμία βάση, καμία αρχή. Ξεκινώ αιωρούμενη στον χρόνο και στην ζωή μου, για μιάν ακόμη αρχή στα 30 μου. Παντού βλέπω εγκλωβισμό και προβλήματα. Τον εγκλωβισμό που δημιουργεί το μυαλό μας για να μας φυλακίσει απο την εξέλιξη και τους περιορισμούς που θέτει ο καθένας στον εαυτό του. Τον εγκλωβισμό που δέν μας αφήνει να ξεπεράσουμε τις καταστάσεις που πονάνε. Τελικά λοιπόν, εγώ είμαι αυτή που δέν μπορεί να ξεπεράσει την κατάσταση του εγκεφάλου και προσπαθώ να βοηθήσω τον κόσμο να κάνει κάτι που εγώ ακόμη δέν έχω καταφέρει.
Πάντα βοηθώ τους άλλους, γιατί; Ξεπέρασέ το επιτέλους, το πάθος, είναι εξάρτηση. Λάθος μεγάλο! 'Ολα είναι σκαλοπάτια που οδηγούν στην ακεραιότητα. Δέν υπάρχει εκμετάλευση, ο καθένας απλά ζεί αυτό που φοβάται για να μπορέσει έτσι να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει τον φόβο του, να το προσπεράσει και να μάθει απο αυτό να σταματήσει να φοβάται. Τίποτα χειρότερο και τίποτα καλύτερο ποτέ κανείς δέν έζησε παρα μόνο την υλοποίηση των συναισθημάτων του στον χρόνο. Πονάει το βήμα, το ξέρω καλά και χάνομαι συχνά στους πολλαπλούς εαυτούς μου. Μα το βήμα ήδη έχει γίνει στο αόρατο, το μόνο που μένει είναι να περάσει ο χρόνος για την υλοποίησή του.
Οτιδήποτε γίνεται με υπερβολικές υποχωρήσεις και ψυχικη φθορά, σημαίνει οτι είναι το λάθος μας για να προχωρήσουμε, εάν καταλάβουμε νωρίς αυτό που μας λείπει και αλλάξουμε, τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι γιατί η ζωή δέν θα μας πονέσει. Διαφορετικά μέσα απο τον πόνο και μόνο ο άνθρωπος μπορεί να δεί τον εαυτό του.
