Τελικά πές μου, τί σου φταίει; Φταίει που είσαι μόνος ή που δέν ήσουν καθόλου μόνος όλο αυτό το
διάστημα;
Προσπαθείς να γεμίσεις ακόμη και το μισάωρό σου πρίν τον
ύπνο με φασαρία και συνομιλίες; Το ξέρεις πως οι περισσότεροι άνθρωποι, σε μια
κοινωνία σαν αυτήν που ζούμε, έχουν μάθει πολύ καλά να κοιμήζουν την καρδιά
τους. Η μάλλον καλύτερα, έχουν μάθει να κάνουν τόσο πολύ φασαρία στο μυαλό τους
ακόμη και με προβλήματα άλλων με υποσυνείδητο στόχο, να το βουλώσει επιτέλους.
Να το
βουλώσει εκείνη η καρδιά που όταν καμιά φορά μετά τον ύπνο πάει να μου μιλήσει
πετάγομαι απότομα απο το κρεβάτι για να βάλω μουσική, ή να πάρω κάποιον
τηλέφωνο να τουμιλήσω ίσως για δουλειά. Η δουλειά είναι η καλύτερη δικαιολογία
για να απασχολώ τον εαυτό μου συνέχεια και να το βουλώνει η καρδιά που μου
προκαλεί θλίψη και πνίξιμο.
Το
πνίξιμο είναι η καρδιά μου. Μα εγώ δέν θέλω να την ακούσω γιατι φοβάμαι,
φοβάμαι πως θα μου πεί πως :Ότι ζώ είναι ένα ψέμμα. Ίσως καταβάθος να το ξέρω αλλά δεν θέλω με τίποτα να το παραδεχτώ
γιατί μετά υπάρχει μια άβυσσος απο το άγνωστο, το απεριόριστο, μία άβυσσος που
δέν μου μίλησε κανείς για αυτήν. Όλα αυτά τα χρόνια τα μόνα που ήξερα είναι τα
νούμερα και η καταναγκαστική εργασία. Μα φοβάμαι πολύ. Ακόμη και την ανεργία,
αλλά δέν την φοβάμαι για μένα μόνο. Την φοβάμαι για το πώς θα με μετατρέψει
μέσα στην κοινωνία. Δέν έχω μάθει να ακούω την καρδιά μου που ζητά την έκφραση
και τώρα έρχεται η ώρα τόσο γρήγορα που με πιάνει πανικός.
Όλοι
μας έχουμε κρυμμένο το ταλέντο, αυτό για το οποίο κατεβήκαμε στην γή. Μόνο η
καρδιά μπορεί να το εντοπίσει διότι μόλις πράτουμε κάτι που συμφωνεί με την
εξέλιξή μας, αισθανόμαστε σημαντικοί! Συντονισμένοι με το σύμπαν. Επειδή πέρασε
καιρός ίσως να φοβάμαι να παραδεχτώ πως το ταλέντο μου ξεπερνά τα μέχρι τώρα
όνειρά μου και με βγάζει απο την ζώνη ασφαλείας μου. Μα εκεί είναι που ανθίζει
του καθε ενός η ζωή.
Κλείσε την μουσική, κλείσε το τηλέφωνο, κλείσε τα μάτια και
απομονώσου έστω για 10 λεπτά την ημέρα. Ηρθε η ώρα να ανακαλύψεις ποιός στα
αλήθεια είσαι. Αυτή είναι η ώρα.
Κουράγιο, το μετά είναι το τέλειο, όταν η κάμπια γίνει πεταλούδα. Αργεί,
δέν βιάζομαι. Κάνω υπομονή με τον εαυτό μου και περιμένω το μυαλό μου να
συντονιστεί με την νέα ενέργεια.
Πότε θα
δώσεις 10 λεπτά; ¨οχι για να φοβηθείς, μα για να ακούσεις μόνο. Είναι σάν ένα μωρό που σε τραβά συνεχώς απο το ρούχο και εσύ αδιαφορείς μα εκείνο θα σταματήσει μόνο όταν θα το ακούσεις.
