ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ "ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ"

Μια άλλη πλευρά του συναισθηματικού πόνου που αποτελεί εγγενές μέρος του εγωϊκού νου είναι μια βαθιά αίσθηση έλλειψης ή ατέλειας, μια αίσθηση μη πληρότητας. Σε κάποιους ανθρώπους αυτό είναι συνειδητό, σε άλλους ασυνείδητο. Αν είναι συνειδητό, εκδηλώνεται με ένα ανησυχητικό και μόνιμο αίσθημα απαξίας και ανεπάρκειας. Αν είναι ασυνείδητο, γίνεται αισθητό έμμεσα, σαν μια έντονη επιθυμία και ανάγκη. Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι μπαίνουν συχνά σε μια ψυχαναγκαστική επιδίωξη να ικανοποιήσουν το εγώ και σε μια αναζήτηση πραγμάτων με τα οποία θα ταυτιστούν για να γεμίσουν αυτή την τρύπα που αισθάνονται μέσα τους.
Έτσι, πασχίζουν να αποκτήσουν περιουσία, χρήματα, επιτυχία, εξουσία, αναγνώριση ή μια ιδιαίτερη σχέση, βασικά για να μπορέσουν να νιώσουν καλύτερα για τον εαυτό τους, να νιώσουν πλήρεις. Όμως, ακόμα κι όταν τα αποκτούν όλα αυτά, σύντομα ανακαλύπτουν ότι η τρύπα είναι ακόμα εκεί, ότι δεν έχει πάτο. Τότε βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δεν μπορούν πια να εξαπατούν τον εαυτό τους. Ή, μάλλον, μπορούν, αλλά τους είναι όλο και πιο δύσκολο.
Όσο ο εγωϊκός νους κυβερνάει τη ζωή σου, δεν μπορείς να είσαι πραγματικά ήσυχος` δεν μπορείς να είσαι ήρεμος ή ικανοποιημένος, παρά μόνο για σύντομα διαλείμματα, όταν αποκτάς αυτό που θέλεις, όταν ένας πόθος σου έχει μόλις εκπληρωθεί. Το εγώ ταυτίζεται με εξωτερικά πράγματα. Χρειάζεται να δέχεται υπεράσπιση και να τρέφεται συνεχώς. Οι πιο κοινές ταυτίσεις του εγώ έχουν να κάνουν με τα υπάρχοντά σου, με τη δουλειά που κάνεις, με την κοινωνική θέση και αναγνώριση, τη γνώση και την παιδεία, την εξωτερική εμφάνιση, τις ιδιαίτερες ικανότητες, τις σχέσεις, την προσωπική και οικογενειακή ιστορία, τα συστήματα πεποιθήσεων, και συχνά επίσης με πολιτικές, εθνικιστικές, φυλετικές, θρησκευτικές και άλλες συλλογικές ταυτίσεις. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είσαι εσύ.
Σου φαίνεται τρομακτικό αυτό; Ή μήπως σε ανακουφίζει που το μαθαίνεις; Αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί να τα εγκαταλείψεις όλα αυτά. Ίσως ακόμα να σου φαίνεται δύσκολο να το πιστέψεις, και σίγουρα δε σου ζητάω να πιστέψεις ότι η ταυτότητά σου δεν μπορεί να βρεθεί σε οποιοδήποτε από αυτά τα πράγματα. Θα μάθεις μόνος σου την αλήθεια αυτού που σου λέω. Θα τη μάθεις την τελευταία στιγμή, όταν θα νιώθεις το θάνατο να πλησιάζει. Ο θάνατος σε απογυμνώνει από όλα αυτά που δεν είσαι εσύ. Το μυστικό της ζωής είναι "να πεθάνεις πριν πεθάνεις" - και να ανακαλύψεις ότι δεν υπάρχει θάνατος.
Έκχαρτ Τόλλε «Η Δύναμη του Τώρα»

Παρέμεινε Ανθρωπος.

 .........................................................................

Εδώ και αρκετό καιρό, σπάνια ζητάω σημάδια. Με όλο τον σεβασμό προς το
Σύμπαν, προτιμώ να οξύνω τις δικές μου αισθήσεις εξερευνώντας το
μονοπάτι μου και να εκθέτω τον εαυτό μου σε μια συνεχή αλληλεπίδραση
με τα πάντα γύρω μου, κάνοντας πολλά όμορφα "λάθη". Ω, πόσο πολύτιμα
είναι... αποτελούν για μένα μιαν αστέρευτη πηγή τροφής του πνεύματός
μου. Παλαιότερα, νόμιζα πως για να ακολουθήσω έναν πνευματικό δρόμο,
θα έπρεπε να είμαι σε μια συνεχή επικοινωνία με το Όλα Όσα Είναι, να
εξηγώ τα πάντα με βάση το Πνεύμα και να βλέπω δάσκαλους και
αρχαγγέλους παντού.
.................................................................

Άνθρωπε, όλες οι απαντήσεις που ζητάς και τα σημάδια, το αν είναι κάτι
καλό να κάνεις ή να ακολουθήσεις, φωλιάζουν μέσα σου. Καλοθελητές να
ερμηνεύσουν την δική σου επικοινωνία με το Σύμπαν υπάρχουν παντού, μα
ο Θεός σε σπρώχνει να αρπάξεις ένα κουτάλι και να γευτείς ανθρώπινη
ζωή με ντομπροσύνη. Να κάνεις λάθη, να παρεξηγιέσαι, να εκφράζεσαι για
να έχεις εμπειρίες κι ας σε δείχνουν με το δάχτυλο. Οι εμπειρίες χωρίς
παρατήρηση και φιλοσοφία, είναι σα μια κάμπια που δεν εκπλήρωσε το
σκοπό της να γίνει πεταλούδα. Δεν τα ξέρεις όλα αλλά όσα γεύεσαι με το
δικό σου κουτάλι, κοίτα να τα μάθεις καλά γιατί κανένας άλλος δεν
μπορεί να τα μάθει για λογαριασμό σου. Αυτά που σου αναλογούν να
μάθεις, κρύβουν ευλογίες που μόνο σε σένα μπορούν να μιλήσουν. Η φωνή
του Σύμπαντος καλό είναι να ακούγεται μέσα από κάθε μέσο διακανάλωσης
αλλά όταν ο άνθρωπος υψώνει ανάστημα γιατί κατάφερε επιτέλους να το
ακούσει πάνω από όλες τις φωνές... και να μην ξεχάσει πως παραμένει
άνθρωπος... το Σύμπαν είναι εκείνο που υποκλίνεται σε αυτόν.

Και όλα είναι μια χαρά στον κόσμο σου...

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ: http://www.lightworker.gr/?p=13482

 

ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΦΙ

Κάποτε ένας μεγάλος βασιλιάς μάζεψε τους σοφούς της αυλής του και τους είπε:

«Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι. Έχω το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου.

Θέλω όμως να βάλω μέσα στο δαχτυλίδι ένα μήνυμα το οποίο θα μου φανεί χρήσιμο σε καιρό απόλυτης και μεγάλης απελπισίας. Το μήνυμα πρέπει να είναι μικρό για να χωράει κάτω από το διαμάντι.

Ήταν όλοι τους σοφοί και σπουδαίοι επιστήμονες.

Έψαξαν τα βιβλία τους , σκέφτηκαν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι.

O βασιλιάς είχε έναν γέρο υπηρέτη που ήταν σαν πατέρας του. Η μητέρα του βασιλιά πέθανε πολύ νέα κι από τότε τον πρόσεχε ο γέρος αυτός υπηρέτης.

Ο βασιλιάς έτρεφε απέραντο σεβασμό και αγάπη γι’ αυτόν.

Ο υπηρέτης, λοιπόν, είπε του βασιλιά: «Δεν είμαι σοφός, ούτε επιστήμονας, ούτε καν σπουδαγμένος. Αλλά ξέρω το μήνυμα που ψάχνεις-γιατί υπάρχει μόνο ένα μήνυμα.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να στο δώσουν.

Μπορεί να σου δοθεί μόνον από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του.

Στην μακρόχρονη παραμονή μου στο παλάτι γνώρισα λογιών λογιών ανθρώπους.

Κάποτε ένας τέτοιος φωτισμένος μυστικιστής ήταν προσκαλεσμένος του πατέρα σου και ήμουνα στις διαταγές του όλο το διάστημα που έμεινε εδώ. Όταν έφευγε, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης μου έδωσε αυτό το μήνυμα», και ο υπηρέτης το έγραψε σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί, το τύλιξε και είπε του βασιλιά: « Μην το διαβάσεις, μόνο κρύψτο μέσα στο δαχτυλίδι.

Άνοιξε το μόνο όταν όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει έχουν αποτύχει, όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος».

Και σύντομα ήρθε για τον βασιλιά μια τέτοια ώρα.

Ο βασιλιάς έχανε το βασίλειό του, εχθροί τον κυνηγούσαν κι αυτός κάλπαζε απελπισμένος πάνω στο άλογό του προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του. 

Ήταν μόνος, οι εχθροί πίσω του, αναρίθμητοι.

Έφτασε σ΄ ένα μέρος που ήταν αδιέξοδο. 

Δεν μπορούσε να πάει ούτε μπροστά , ούτε πίσω.

Ξαφνικά, θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί το οποίο απλά έγραφε:

«Και αυτό θα περάσει». 

Καθώς διάβαζε, έμεινε σιωπηλός. Όλα σιώπησαν, μέσα του και γύρω του. 

«Κι αυτό θα περάσει». Και πέρασε. Όλα περνούν, τίποτα δε μένει το ίδιο.

Οι εχθροί που τον κυνηγούσαν, πρέπει να χάθηκαν στο δάσος ή να πήραν λάθος κατεύθυνση. Έπαψαν να τον κυνηγούν. Ο βασιλιάς ήταν ευγνώμων και στον υπηρέτη και στον άγνωστο μυστικιστή.

Αυτές οι λίγες λεξούλες αποδείχτηκαν θαυματουργές.

Ξανάβαλε το χαρτάκι μέσα στο δαχτυλίδι του, μάζεψε τα στρατεύματά του και κατάφερε να κυριέψει πάλι το βασίλειό του.

Όταν έμπαινε θριαμβευτής στην πρωτεύουσά του, αισθανόταν μεγάλη περηφάνια.

Όλοι γιόρταζαν ανά την επικράτεια, παντού ακούγονταν μουσικές και ο κόσμος χόρευε στους δρόμους. 

Ο πιστός υπηρέτης περπατούσε δίπλα του ανάμεσα στη συνοδεία του.

Του είπε: «Αυτή η στιγμή είναι επίσης κατάλληλη: ξαναδιάβασε το μήνυμα ».

Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε. «Τι εννοείς? Τώρα είμαι νικητής, οι υπήκοοί μου πανηγυρίζουν. Δεν βρίσκομαι σε απόγνωση.

Δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση που να μοιάζει αδιέξοδη». 

Ο γέρο-υπηρέτης απάντησε: «Άκου. Αυτό είπε ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος και σε μένα τότε: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για ώρες απόγνωσης και απελπισίας. Δεν είναι μόνο για όταν αισθάνεσαι ή είσαι νικημένος. Είναι, επίσης, και για όταν είσαι θριαμβευτής. Όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος.».

Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε πάλι το μήνυμα. 

«Και αυτό θα περάσει», και ξαφνικά η ίδια σιωπή μέσα του.

Τα πλήθη εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν και να χορεύουν.

Η υπερηφάνεια, η έπαρση, το εγώ του είχε εξαφανιστεί.

Όλα περνούν. Ζήτησε από τον υπηρέτη του να έρθει και να καθίσει μαζί του και τον ρώτησε: «Υπάρχει τίποτα άλλο?

Όλα περνούν.. Το μήνυμά σου με βοήθησε αφάνταστα». 

Ο πιστός υπηρέτης μίλησε ξανά:

«Το τρίτο πράγμα που ο σοφός εκείνος άνθρωπος είπε ήταν: θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν. Μόνο εσύ παραμένεις, εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας, ως παρατηρητής». Όλα περνούν, εσύ παραμένεις. Εσύ είσαι η πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση. 

Υπάρχουν όμορφα όνειρα, υπάρχουν τρομαχτικοί εφιάλτες.. Αλλά δεν έχει σημασία εάν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που βλέπει το όνειρο. Αυτό που βλέπει, ο παρατηρητής, είναι η μοναδική πραγματικότητα”.

Πηγη:

http://www.newenergy.com.gr/index.php?option=com_content&view=article&id
=429:2013-04-18-15-06-47&catid=9:family&Itemid=3