Στιγμές

Στιγμές σάν αυτή, που θέλω να ουρλιάξω μέσα μου... μα δέν έχω το κουράγιο και μένει η κραυγή να ταράζει την ψυχή μου κρυφά. Στιγμές που δέν μπόρεσε κανείς να γεμίσει ενώ όλος ο Κόσμος ήταν γύρω μου μα... λές και ήμουν πιό μόνη. Στιγμές που γνώρισα για λίγο την χαρά, μα μου την στερεί και πάλι την χαρά η σκέψη και η αποδόμιση. Στιγμές που κάνω λάθη, περιμένω να με βρώ μέσα σου. Αυτές η στιγμές που δέν μοιράζονται ποτέ μα ζείς με την ελπίδα. Την ελπίδα να μπορέσεις να μοιραστείς τον εαυτό σου... την ελπίδα να βρείς το άτομο. Και ψάχνω ζωή στους νεκρούς χωρίς να προσμένω απάντηση, γιατι η απάντηση ειναι μέσα μου μα δέν την βλέπω. Ο Κόσμος αυτός κάποτε ήταν δικός μου, σήμερα τον διεκδικώ απο την αρχή...

Αφιέρωμα... Όλγα...

Όσο περισσότερο ψηλά, τόσο μεγαλύτερο κενό.
Όσο περισσότερο γνωρίζεις, τόσο μεγαλώνει η μοναξιά σου.
Όσο προσποιήσαι τον ζωντανό, τόσο περισσότερο πεθαίνεις.
Οι αρχές καταπατήθηκαν, τα ιδανικά άλλαξαν μαζί με τα κριτήρια.
Πέθανα. Πίστεψέ με πέθανα μαζί με το παρελθόν μου.
Ξαναγεννιέμαι στο πουθενά, σε μιά νέα ζωή, με νέους δικούς μου κανόνες και μόνο. Εδώ δέν υπάρχει τίποτα το λάθος, τίποτα που να κατακρίνεται απο τον αυστηρό με παρωπίδες παλιό μου εαυτό. Όλα είναι εφικτά... Την δύναμη να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να τα αποκτήσω ψάχνω. Το παιχνίδι έκανε επανεκκίνηση και τώρα απο άλλη οπτική με τον παλιό μου εαυτό να με κατακρίνει παλεύω. Να τον κάνω να σωπάσει... να μήν ακούω τα πρέπει και τον εγκλωβισμό..