Μήπως το μυαλό σου έχει αναπτύξει επικίνδυνη ταχύτητα και τρέχει εμπρός;

Translate

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Shadow

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΖΗΣΩ., ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑ ΜΙΑ ΣΚΙΑ... ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΜΟΥ Κ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΩ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΒΡΩ ΓΑΛΗΝΗ... ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΛΩ ΜΟΥ.. Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ!

Τί τίτλο βάζεις στα αισθήματα;

Μόνος σου, χωρίς κανείς να σε καταλαβαίνει, χωρίς κανείς να νιώθει πώς είναι η κατάστασή σου. Καθημερινά σε μια ατέλειωτη πάλη στο να κρύβεις την πραγματική σου ζωή.
Στο να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό μέχρι να τον ξεχάσεις κι εσύ ο ίδιος. Στο 0 και πάλι προσπαθείς από την αρχή να διορθώσεις το παρελθόν σου. Μόνο κριτές παντού. Η Μάνα σου, ο κόσμος και καμιά φορά ο αυστηρός εαυτός σου που δεν σε αφήνει να πάρεις μιαν ανάσα.
            Η Κατάσταση... Πνιγμένος σε μια κατάσταση που μόνο ο ίδιος δημιούργησες και τώρα σε πνίγει το δημιούργημά σου.
            Μα δεν βλέπεις ότι όλα είναι δικά σου δημιουργήματα; Απλά βλέποντάς τα δυσανασχετείς και θυμώνεις γιατί δεν δημιούργησες κάτι ωραίο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και την εικόνα της μαλακισμένης που δήθεν σε αγαπούσε.
            Δεν υπάρχει λοιπόν εμπιστοσύνη σε κανέναν, γίνεσαι τώρα ακόμη πιο καχύποπτος με οτιδήποτε συμβαίνει, τώρα, περισσότερο από ποτέ δεν μπορείς να χαλαρώσεις και δεν απολαμβάνεις τίποτα! ¨Όλα είναι εναντίον σου. Και εσύ μόνος προσπαθείς... μα τί προσπαθείς; Δεν βρίσκεις τελικά κανένα νόημα στο να κάνεις οτιδήποτε. Τί να δημιουργήσεις και για ποιόν; Αφού όλα είναι υποκριτικά και ψεύτικα απέναντί σου.
            Γιατί ποτέ δεν είδες τα μάτια μου που για σένα έκλαιγαν.

Μιά Κοινή λέξη: Εξέλιξη. Την ακούμε μα τί σημαίνει τελικά;

Η αντίσταση στην εξέλιξη πονάει πολύ!!!  Κάθε στιγμή αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε δεν ανήκει στις δικές μας κατηγορίες! Πονάει πολύ το να δημιουργήσεις μέσα στο κεφάλι σου μια νέα αναβαθμισμένη κατηγορία. Μα πάντα αξίζει!!!  Αντιστεκόμαστε και τα περιορίζουμε όλα μέσα στα δικά μας προεπιλεγμένα όρια, αρνούμαστε να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας σε μια νέα ιδέα, μια καινούρια άποψη, τότε η ζωή μας το παρουσιάζει με γεγονότα! Σκληρές εικόνες και ατέλειωτες στιγμές μιζέριας και πόνου! Μόνο μπροστά μπορεί να πάει κάποιος! Το πίσω είναι εύκολο και ανούσιο!

Η εξάρτηση είναι πολύμορφη.


Πάει μέτρησα ακόμη έναν χρόνο έντονων εμπειριών.
Μπήκαν άτομα στην ζωή μου, βγήκαν αρκετά άτομα. Η ζωή περνά και η μόνη μας ασφάλεια είναι ο εαυτός μας. Όλοι μπαινοβγαίνουν για να μας δείξουν αυτό που ήδη ξέρουμε. Την μοναξιά και τον δρόμο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ο κόσμος είναι τεράστιος και εμείς κάνουμε κουτάκι την ζωή μας και μπαίνουμε μέσα, κλεινόμαστε νιώθοντας έτσι ασφάλεια.
Ένα κουτάκι η ζωή του καθενός που ευτυχεί η μιζεριάζει μέσα εκεί κλεισμένος.
Ο κόσμος υπάρχει για εμάς και εμείς φοβόμαστε να τον ζήσουμε, να τον αγγίξουμε. Περιορίζουμε τον εαυτό μας όσο περισσότερο μπορούμε κάνοντας συνέχεια κουτάκια ασφαλείας. Κοινωνικά δημιουργούμαι επαφές για ασφάλεια, για να ανήκουμε σε ένα κοινωνικό σύνολο νιώθοντας έτσι την πολυπόθητη ασφάλεια. Μα τελικά ποια είναι η ασφάλεια; Η ομοιογένεια; Η ψυχική προσαρμογή και καθήλωση σε ψεύτικες ασφάλειες και στην ψυχική μας μοναξιά.  Τελικά ναι είναι καλύτερα έτσι, βολεύει να έχουμε κάποιον να μας σπάει τα νεύρα και να ρίχνουμε την ευθύνη της αποτυχίας μας σε αυτόν τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας. Είναι η καλύτερη μέθοδος να μην κοιτώ την ψυχή μου, είναι η καλύτερη μέθοδος αποποίησης των ευθυνών μου, μα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι με εμένα τα έχω κι όχι με σένα, εσύ απλά μου δείχνεις ποια είμαι και εγώ σε φορτώνω με τα λάθη μου. Βολεύει να εθελοτυφλώ. Βολεύει.
Και όταν πέφτω στην παγίδα του εαυτού μου και ερωτεύομαι τα συναισθήματα που σου προκαλώ, τότε με θαυμάζω, νιώθω σημαντική νιώθω πως μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Η αλήθεια όμως διαφέρει για αυτό λοιπόν αρχίζω και εξαρτώμαι από σένα από τα λόγια σου, την κριτική σου και με ξεχνώ τελείως, προσπαθώ να καταπιέσω κάθε μου αλήθεια για να μην σε ενοχλεί.  Όταν πέφτει η ψυχή μου στα πόδια μου και την πατάω, τότε ξέρω ότι απέτυχα να με στηρίξω, μα συνεχίζω.. νιώθω πως εσύ είσαι η ψυχή μου και πως αν σε χάσω θα σταματήσει ο κόσμος να υπάρχει.
Λέω κι άλλα ψέματα στον εαυτό μου για να αποφύγω την ευθύνη της κακομεταχείρισης, τα βάζω με τις συγκυρίες, την τύχη και ότι άλλο πρόχειρο έχω να βολεύει. Δεν με κοιτώ στα μάτια πια, νομίζω πως με μισώ κιόλας μα δεν το παραδέχομαι. Φτιάχνω το ψέμα που βολεύει και πάλι για να με παρηγορώ και ο φαύλος κύκλος δεν λέει να σπάσει, φοβάμαι να τον ανοίξω και να κοιτάξω  παραπέρα, κλείνομαι και δεν βλέπω έξω από τον κύκλο μου. Ίσως να μου αρέσει να εξαρτώμαι, μου αρέσει να κλαίγομαι γιατί έτσι μοιάζω τόσο πολύ με τους άλλους και με αποδέχονται μα τελικά…
Σπάει ο κύκλος και ξαφνικά βλέπω ότι τίποτα δεν ελέγχω, σε τίποτα δεν κυριαρχώ, ούτε καν στον εαυτό μου. Βλέπω ένα τεράστιο κενό να πλημμυρίζει την ύπαρξή μου και τελικά… πεθαίνω μέσα στο κενό μου, σκοτώνω αργά τον φαύλο μου κύκλο κλαίω, θρηνώ τα συναισθήματά μου, τον τρόπο που είχα παλαιότερα, με θρηνώ γιατί αργά με σκοτώνω. Μέχρι να βρω την επόμενη μου εξάρτηση….