Μόνος σου, χωρίς κανείς να σε καταλαβαίνει, χωρίς κανείς να νιώθει πώς είναι η κατάστασή σου. Καθημερινά σε μια ατέλειωτη πάλη στο να κρύβεις την πραγματική σου ζωή.
Στο να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό μέχρι να τον ξεχάσεις κι εσύ ο ίδιος. Στο 0 και πάλι προσπαθείς από την αρχή να διορθώσεις το παρελθόν σου. Μόνο κριτές παντού. Η Μάνα σου, ο κόσμος και καμιά φορά ο αυστηρός εαυτός σου που δεν σε αφήνει να πάρεις μιαν ανάσα.
Η Κατάσταση... Πνιγμένος σε μια κατάσταση που μόνο ο ίδιος δημιούργησες και τώρα σε πνίγει το δημιούργημά σου.
Μα δεν βλέπεις ότι όλα είναι δικά σου δημιουργήματα; Απλά βλέποντάς τα δυσανασχετείς και θυμώνεις γιατί δεν δημιούργησες κάτι ωραίο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και την εικόνα της μαλακισμένης που δήθεν σε αγαπούσε.
Δεν υπάρχει λοιπόν εμπιστοσύνη σε κανέναν, γίνεσαι τώρα ακόμη πιο καχύποπτος με οτιδήποτε συμβαίνει, τώρα, περισσότερο από ποτέ δεν μπορείς να χαλαρώσεις και δεν απολαμβάνεις τίποτα! ¨Όλα είναι εναντίον σου. Και εσύ μόνος προσπαθείς... μα τί προσπαθείς; Δεν βρίσκεις τελικά κανένα νόημα στο να κάνεις οτιδήποτε. Τί να δημιουργήσεις και για ποιόν; Αφού όλα είναι υποκριτικά και ψεύτικα απέναντί σου.
Γιατί ποτέ δεν είδες τα μάτια μου που για σένα έκλαιγαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου