Ξέρεις, από τότε που γεννηθήκαμε μέχρι και σήμερα, ασυνείδητα οι περισσότεροι από εμάς, ερμηνεύαμε σε κάθε φάση της ζωής μας και από έναν ρόλο.
Π.χ. Σε έναν σημερινό άντρα, οι κυρίαρχοι ρόλοι που έπαιξε για να γίνει άντρας, ήταν:
α) Στην αρχή Εξαρτημένος μαθητής, αντίστοιχα η μητέρα του, έπαιξε τότε κι εκείνη (για πρώτη φορά ίσως, αν ήταν πρωτότοκος), τον ρόλο της μητέρας.
Β) Έπειτα έπαιξε τον ρόλο του εξερευνητή μικρού ανθρωπάκου, και η μητέρα έπαιζε τον ρόλο της ως καθοδηγητής του και σύμβουλος.
Γ) Σε μια τρίτη περίοδο, ξεδιπλώνονται ρόλοι όπως: φίλος κάποιου. Αντίστοιχα η μητέρα είναι μητέρα ενός αυτοανακαλυπτόμενου ανθρώπου.
Δ) Έπειτα το παιδί γίνεται έφηβος, παίζει τον ρόλο του εραστή για πρώτη φορά και ανακαλύπτει ταυτόχρονα την σεξουαλική του φύση και η μητέρα θα πρέπει να παίξει τον ρόλο της, σε ένα τέτοιο επίπεδο, καθώς και ο Πατέρας έχοντας, είτε το θέλουν είτε όχι ως πρότυπο τον εαυτό τους. Τα βιώματά τους δηλαδή και τις εμπειρίες τους.
Ε) Λίγο μετά λοιπόν, και όταν το παιδί ενηλικιώνεται και αποκαλεί πλέον τον εαυτό του άντρα, οι γονείς συνήθως αρνούνται να αφήσουν τους τελευταίους τους ρόλους που ως σκοπό είχαν την προστασία αλλά και την χειραγώγησή του.
Εκεί, υπάρχει πάντα το πρόβλημα. Όταν ένας άνθρωπος αρνείται να παρατήσει έναν ρόλο που πλέον δεν έπρεπε να υπάρχει σύμφωνα με την εξέλιξη. Δεν είναι δηλαδή πλέον χρήσιμος αλλά αντίθετα εμποδίζει την εξέλιξη της ζωής.
Θα έπρεπε πλέον να είναι οι γονείς ενός ΑΝΤΡΑ , και να είναι υπερήφανοι για αυτόν. Όχι να προσπαθούν με έμμεσο τρόπο να επιδείξουν την δύναμή τους και να επικαλούνται το παρελθόν, όπου το παιδί ήταν κάποτε αδύναμο στην αγκαλιά τους. Σε αυτήν την φάση ο Πατέρας κριτικάρει περισσότερο το παιδί του, διότι φοβάται να μην χάσει το σεβασμό του παιδιού λόγω έλλειψης γνώσης και δεν καταλαβαίνει ότι είναι υποτιμητικό για το παιδί.
Η μητέρα από την άλλη συνήθως είναι υποστηρικτική και εκμεταλλευόμενη την κατάσταση αυτή με τον Πατερά, μπαίνει στην μέση για να έχει την συμπάθεια του παιδιού ως προστάτης. (Για όσους αναρωτιούνται, η μητέρα δεν θα έπρεπε να λάβει μέρος αλλά να αφήσει τους ρόλους να αποτελειώσουν ο ένας τον άλλο). Σίγουρα στο να το λέμε είναι πολύ εύκολο από το να το κάνουμε.
Αντί λοιπόν οι γονείς να χαίρονται που το παιδί δεν τους χρειάζεται, (άρα έχουν εκπληρώσει και το καθήκον τους ως γονείς, το ερμηνεύουν ως απουσία αγάπης, δική τους αδυναμία και έτσι μπαίνουν ξανά στην μάχη να το κάνουν να αισθανθεί μικρό και αδύναμο εμπρός τους ώστε να κυριαρχήσουν στα συναισθήματα, του πλέον άντρα. Το αποτέλεσμα είναι ο άντρας να μην αισθάνεται τόσο δυνατός και να έχει μειωμένη αυτοπεποίθηση.
Αντίστοιχοι ρόλοι είναι ο Πατέρας και η Μητέρα με την κόρη. Λυπάμαι που το άρθρο είναι σύντομο, απλώς ήθελα να είναι ξεκούραστο. Υπάρχουν πολλοί τύποι οικογενειών άλλωστε, εδώ αναφέρουμε έναν συνηθισμένο και αρκετά κοινό.
Σε ένα από τα συμπεράσματα που μας οδηγεί όμως, που είναι και το σημαντικότερο, είναι το εξής: αν ένας άνθρωπος προσπαθεί να παίξει έναν ρόλο που έπαιζε στο παρελθόν, σημαίνει ότι δεν είναι ανοιχτός να ανακαλύψει νέους ρόλους στην ζωή του οι οποίοι του φέρνουν και νέα αποτελέσματα. Εκεί πάντα σφηνώνει η κατάθλιψη και ξεκινάει πάντοτε από αυτήν την στρέβλωση με την οποία κοιτάμε τον εαυτό μας.
Ξεκίνα να παίζεις τους ρόλους που χρειάζεται ΤΩΡΑ η ζωή σου, θα σε οδηγήσουν κάπου σίγουρα, ακόμη και αν είναι ρόλοι όπως: άνεργος, κακός, νοικοκυρά, εργαζομένη, οτιδήποτε απαιτεί η ζωή τώρα, σήμερα από σένα, να ΕΙΣΑΙ. Σε αντίθετη περίπτωση απλώς ψάχνουμε ανύπαρκτα πράγματα και δεν βλέπουμε τα όμορφα που έρχονται εμπρός μας. Ο άλλος δρόμος είναι η κατάθλιψη. Διάλεξε τον ρολό σου.
Υ.Γ. Οι ρόλοι αναφέρθηκαν κυρίως σε οικογενειακό επίπεδο, φυσικά και είναι άπειροι όσες και οι πτυχες ενός ανθρώπου. Εργάτης, διευθυντής, Άνεργος κλπ, κάθε φορά που αλλάζουμε ρόλο, είναι που αισθανόμαστε την αμηχανία εκείνη που χάνουμε την δήθεν ταυτότητά μας. Στην ουσία η αμηχανία αυτή, δείχνει πως βρίσκουμε την μιά νέα ταυτότητα που υπήρχε μέσα μας και προχωράμε.
Κυρίως, αποδέξου τον.
Με αγάπη πάντα stop my mind
