Η εξάρτηση είναι πολύμορφη.

Πάει μέτρησα ακόμη έναν χρόνο έντονων εμπειριών.

Μπήκαν άτομα στην ζωή μου, βγήκαν αρκετά άτομα. Η ζωή περνά και η μόνη μας ασφάλεια είναι ο εαυτός μας. Όλοι μπαινοβγαίνουν για να μας δείξουν αυτό που ήδη ξέρουμε. Την μοναξιά και τον δρόμο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ο κόσμος είναι τεράστιος και εμείς κάνουμε κουτάκι την ζωή μας και μπαίνουμε μέσα, κλεινόμαστε νιώθοντας έτσι ασφάλεια.

Ένα κουτάκι η ζωή του καθενός που ευτυχεί η μιζεριάζει μέσα εκεί κλεισμένος.

Ο κόσμος υπάρχει για εμάς και εμείς φοβόμαστε να τον ζήσουμε, να τον αγγίξουμε. Περιορίζουμε τον εαυτό μας όσο περισσότερο μπορούμε κάνοντας συνέχεια κουτάκια ασφαλείας. Κοινωνικά δημιουργούμαι επαφές για ασφάλεια, για να ανήκουμε σε ένα κοινωνικό σύνολο νιώθοντας έτσι την πολυπόθητη ασφάλεια. Μα τελικά ποια είναι η ασφάλεια; Η ομοιογένεια; Η ψυχική προσαρμογή και καθήλωση σε ψεύτικες ασφάλειες και στην ψυχική μας μοναξιά.  Τελικά ναι είναι καλύτερα έτσι, βολεύει να έχουμε κάποιον να μας σπάει τα νεύρα και να ρίχνουμε την ευθύνη της αποτυχίας μας σε αυτόν τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας. Είναι η καλύτερη μέθοδος να μην κοιτώ την ψυχή μου, είναι η καλύτερη μέθοδος αποποίησης των ευθυνών μου, μα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι με εμένα τα έχω κι όχι με σένα, εσύ απλά μου δείχνεις ποια είμαι και εγώ σε φορτώνω με τα λάθη μου. Βολεύει να εθελοτυφλώ. Βολεύει.

Και όταν πέφτω στην παγίδα του εαυτού μου και ερωτεύομαι τα συναισθήματα που σου προκαλώ, τότε με θαυμάζω, νιώθω σημαντική νιώθω πως μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Η αλήθεια όμως διαφέρει για αυτό λοιπόν αρχίζω και εξαρτώμαι από σένα από τα λόγια σου, την κριτική σου και με ξεχνώ τελείως, προσπαθώ να καταπιέσω κάθε μου αλήθεια για να μην σε ενοχλεί.  Όταν πέφτει η ψυχή μου στα πόδια μου και την πατάω, τότε ξέρω ότι απέτυχα να με στηρίξω, μα συνεχίζω.. νιώθω πως εσύ είσαι η ψυχή μου και πως αν σε χάσω θα σταματήσει ο κόσμος να υπάρχει.

Λέω κι άλλα ψέματα στον εαυτό μου για να αποφύγω την ευθύνη της κακομεταχείρισης, τα βάζω με τις συγκυρίες, την τύχη και ότι άλλο πρόχειρο έχω να βολεύει. Δεν με κοιτώ στα μάτια πια, νομίζω πως με μισώ κιόλας μα δεν το παραδέχομαι. Φτιάχνω το ψέμα που βολεύει και πάλι για να με παρηγορώ και ο φαύλος κύκλος δεν λέει να σπάσει, φοβάμαι να τον ανοίξω και να κοιτάξω  παραπέρα, κλείνομαι και δεν βλέπω έξω από τον κύκλο μου. Ίσως να μου αρέσει να εξαρτώμαι, μου αρέσει να κλαίγομαι γιατί έτσι μοιάζω τόσο πολύ με τους άλλους και με αποδέχονται μα τελικά…

Σπάει ο κύκλος και ξαφνικά βλέπω ότι τίποτα δεν ελέγχω, σε τίποτα δεν κυριαρχώ, ούτε καν στον εαυτό μου. Βλέπω ένα τεράστιο κενό να πλημμυρίζει την ύπαρξή μου και τελικά… πεθαίνω μέσα στο κενό μου, σκοτώνω αργά τον φαύλο μου κύκλο κλαίω, θρηνώ τα συναισθήματά μου, τον τρόπο που είχα παλαιότερα, με θρηνώ γιατί αργά με σκοτώνω. Μέχρι να βρω την επόμενη μου εξάρτηση….