Το Βυζί Ή Το Γάλα.

Πεινάς για να μάθεις,
Πεινάς για να μεγαλώσεις,
Πεινάς για να γνωρίσεις,
Πεινάς για να πετάξεις...
Μπορεί σήμερα εγώ να είμαι το βυζί που σου δίνει το γάλα,
που καταλαγιάζει την πείνα σου... Είναι καταπληκτικό που σήμερα αναζητάς αυτό το βυζί.
Μην ξεχνάς όμως : Δεν είναι το βυζί που σε τρέφει. Είναι το γάλα.

Πηγή: Απο το βιβλίο του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
           Να σου πώ μιά ιστορία
           Εκδόσεις opera

Εκεί που ανεβαίνω με ακολουθεί ένα σκυλί που το λένε "ΕΓΩ".

Το ίδιο το εγώ είναι μία από τις κυριότερες πηγές βασάνων και στρές στην οποία είναι εκτεθειμένο το άτομο, μιας και είναι αχόρταγο και δύσκολο να δαμαστεί. Ακόμα και οι δάσκαλοι που αναπτύσσουν θεωρίες γύρω από το "εγώ" δεν ελευθερώνονται από αυτό, όπως δείχνουν οι αγώνες για εξουσία στους οποίους συχνά εμπλέκονται.
     Ο Κεν Γουίλμπερ, δάσκαλος της νέας πνευματικότητας, στοχάζεται επ' αυτού του ζητήματος τα εξής: "Μου φαίνεται αξιοθρήνητο να πιστεύουν οι άνθρωποι ότι οι σοφοί δεν έχουν προβλήματα με τα πράγματα, με αυτά που όλος ο κόσμος έχει προβλήματα, για παράδειγμα, με το χρήμα, το φαγητό, το σέξ, σαν να ήταν υπεράνω όλων αυτών, σαν να ήταν απλώς ομιλούσες κεφαλές, σαν η θρησκεία, συνολικά, να μην χρησίμευε για να ζούμε τη ζωή με μεγαλύτερη πληρότητα αλλα για να την αποφύγουμε, να τη περιορίσουμε, να την αρνηθούμε, να δραπετεύσουμε από την και έτσι να απαλλαγούμε από τις ορμές και τα κατώτερα ένστικτα". Στην πραγματικότητα, μόνο το να υψωθείς σε δάσκαλο κάποιου είναι ήδη μια τεράστια έκθεση του εγώ, αφού, όπως διατείνονταν ο Κρισναμούρτι, "Η εξουσία διαφθείρει τόσο τον δάσκαλο όσο και μαθητή." Κι ούτε καν αυτός που πρόφερε αυτά τα λόγια δεν εξαιρέθηκε από την άσκηση εξουσίας.

Απόσπασμα από:
Νίτσε 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας

απο ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ

Θα έπρεπε να θεωρούμε χαμένη τη μέρα εκείνη που δέ χορέψαμε ούτε μια φορά

Μπορεί να μοιάζει παράξενη η σκέψη αυτή ενός βασανισμένου ανθρώπου όπως ο Νίτσε. Ωστόσο, Είναι συνηθισμένο αυτός που φτάνει στο χείλος της αβύσσου της ύπαρξης να έχει επίσης γνωρίσει και τα πιο φωτεινά ύψη.
    Ο χορός ίσως είναι η πιο γνήσια και αταβιστική έκφραση της ανθρώπινης χαράς. Πράγματι, στις αρχαίες φυλές, χόρευαν ακόμα και για να καλέσουν τα πνεύματα, για να προκαλέσουν βροχή αλλά και για να προετοιμάσουν το έδαφος για το κυνήγι.
    Οι σημερινές σπουδές  "χοροθεραπείας"δείχνουν ότι ο χορός, σε οποιαδήποτε μορφή του, έχει πολυάριθμες θεραπευτικές εφαρμογές:
..... Χορεύοντας αποκτάμε συνείδηση του σώματός μας και του τρόπου με τον οποίο σχετίζεται με τους άλλους.
.......Ενεργοποιεί τον αυθορμητισμό και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Είναι ιδιαίτερα ιαματικός για τα άτομα με ντροπαλό χαρακτήρα, αφού συνεπάγεται έναν εναλλακτικό τρόπο επικοινωνίας.
.......Είναι ένας τρόπος για αποφόρτιση εντάσεων, τόσο σωματικών όσο και ψυχικών.
......Μας βοηθάει να γνωρίζουμε τ συναισθήματά μας, μεταφράζοντάς τα σε κινήσεις μέσα στον χώρο.

Απόσπασμα από:
Νίτσε 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας

απο ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ

Συνδέουμε τη δυστυχία με τόση ευγένεια (σαν να ήταν το να νιώθουμε ευτυχισμένοι σημάδι χυδαιότητας,έλλειψη φιλοδοξίας) που άν πούμε σε κάποιον "Μα τι ευτυχισμένος που είστε!", κατα γενικό κανόνα θα διαμαρτυρηθεί

Δεν είναι κοινοτοπία αν πούμε ότι φαινομενικά πιο πρωτόγονοι λαοί εμφανίζουν έναν ζωτικό ρυθμό πιο υψηλό απ΄ ΄ο,τι η δυτική κοινωνία του σήμερα. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί αυτοί που δεν έχουν τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, μπορούν να είναι  σε καλύτερη ψυχική διάθεση από εκείνους που συγκεντρώνουν κοπιαστικά περιουσίες κάθε είδους.
    Μήπως η διαμαρτυρία, όπως επισημαίνει ο Νίτσε, είναι διακριτικό του πολιτισμού μας;
Στις τυπικές συζητήσεις σε εργασιακά κέντρα, στα καφενεία και στις τραπεζαρίες, τα παράπονα δεν τελειώνουν: Βλέπουμε τη δυστυχία στην άνοδο των επιτοκίων, στο κόστος της ζωής, στον θόρυβο και στη ρύπανση που μαστίζει τις πόλεις. Μπορεί να μην κάνουμε τίποτα για να τα διορθώσουμε όλα αυτά αλλά μας αρέσει να ασκούμαστε στο άθλημα του παραπόνου. Κι αυτό καταλήγει να μεταφράζεται σε άγχος και στρες.
    Μία ενδιαφέρουσα επισήμανση: Το στρες δεν το δημιουργούν οι εξωτερικές περιστάσεις που βιώνουμε αλλά η ερμηνεία που δίνουμε στις περιστάσεις αυτές. Ίσως το μυστικό της ευτυχίας να είναι αυτό: Να πάψουμε να ανησυχούμε από παράγοντες και στατιστικές που δεν εξαρτώνται από εμάς και να το ρίχνουμε πιο πολύ στην πλάκα.

Απόσπασμα από:
Νίτσε 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας

απο ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ

Αυτός που δεν ξέρει να δίνει τίποτα, δεν ξέρει και να νιώθει τίποτα.

Όταν νιώθουμε ότι κάτι δίνουμε στους άλλους, συνειδητοποιούμε ξαφνικά την αξία μας. Κανένας δεν είναι πιο φτωχός από εκείνον που δεν δίνει τίποτα, αφού μόνο με το να δίνουμε μπορούμε να δείχνουμε τον πλούτο μας.
    Δε μιλάμε μόνο για υλικά αγαθά.
    Η μεγαλύτερη τσιγκουνιά που μπορεί να υπάρξει είναι η τσιγκουνιά της καρδιάς. Όσοι τριγυρνούν στον κόσμο χωρίς να κοινωνούν τα συναισθήματά τους, καταλήγουν φυλακισμένοι μέσα σε ένα θώρακα πανοπλίας, όπως συμβαίνει στο παραμύθι. Ο Ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία, Όπου στο τέλος ο ήρωας ζητάει από τα συναισθήματα να αισθανθεί.
    Ο Αλεχάντρο Ζοντορόβσκι έλεγε : "ότι δίνεις το δίνεις σε 'σένα. Ό,τι δέ δίνεις, το αφαιρείς απο σένα"
    Αξίζει τον κόπο να αναθεωρήσουμε το επίπεδο της συναισθηματικής συναλλαγής μας με τον κόσμο.
    Όπως συμβαίνει με την οικονομία των χωρών, η ευημερία εξαρτάται από τον πλούτο που κυκλοφορεί. Αν σταματήσει, χάνει τη να αξία και η οικονομία μπαίνει σε ύφεση. Το ίδιο συμβαίνει και μεε τον πλούτο της καρδιάς.
    Όσο σημαντικό είναι το να δίνουμε, άλλο τόσο σημαντικό είναι το να ξέρουμε να δεχόμαστε. Μόνο αυτοί που κάνουν να ρέει η αγάπη προς όλες τις κατευθύνσεις μπορούν να πουν πως ευημερούν συναισθηματικά.

ΝΙΤΣΕ
99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας
απο τον συγγ ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ