Η τέχνη του να είσαι καλά.

ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ...

…Εξέφραζε τα Συναισθήματά σου

Συναισθήματα και αισθήσεις που είναι κρυμμένα, καταπιεσμένα, καταλήγουν σε ασθένειες όπως : γαστρίτιδα, έλκος, οσφυϊκούς πόνους, νωτιαίους. Με το πέρασμα του χρόνου, η καταπίεση των συναισθημάτων εκφυλίζεται σε καρκίνο. Τότε, πάμε σε έναν έμπιστο φίλο ή φίλη, να μοιραστούμε με οικειότητα το «μυστικό» μας, τα λάθη μας! Ο διάλογος, η ομιλία, οι λέξεις, είναι μία δυναμική και εξαιρετική θεραπεία! 

…Παίρνε Αποφάσεις 

Το αναποφάσιστο άτομο παραμένει μέσα στην αμφιβολια, στο άγχος, στην αγωνία. Η αναποφασιστικότητα συσσωρεύει προβλήματα, ανησυχίες και επιθέσεις. Η ανθρώπινη ιστορία είναι φτιαγμένη από αποφάσεις. Το να αποφασίζεις είναι το να ξέρεις να αποκηρύσεις, να γνωρίζεις να χάνεις πλεονεκτήματα και αξιώσεις του να κερδίζεις τους άλλους. Οι αναποφάσιστοι άνθρωποι είναι θύματα γαστρικών παθήσεων, νευρικών πόνων και δερματικών προβλημάτων. 


…Βρίσκε Λύσεις 
Οι αρνητικοί άνθρωποι δεν βρίσκουν λύσεις και μεγενθύνουν τα προβλήματά τους. Προτιμούν να θρηνούν, να κουτσομπολεύουν και να είναι απαισιόδοξοι. Είναι προτιμότερο να ανάψεις ένα σπίρτο από το να λυπάσαι που είσαι στο σκοτάδι. Μία μέλισσα είναι μικρή, αλλά παράγει ένα από τα πιο γλυκά πράγματα που υπάρχουν. Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Η αρνητική σκέψη δημιουργεί αρνητική δόνηση που μεταμορφώνεται σε ασθένεια. 


…Μη Ζεις για το Φαίνεσθαι 
Αυτός ο οποίος κρύβει τη πραγματικότητα, προσποιείται, ποζάρει και πάντα θέλει να δίνει την εντύπωση ότι είναι καλά. Θέλει να δείχνει τέλειος, ξέγνοιαστος, κλπ. Ένα χάλκινο άγαλμα με πόδια από πηλό. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για την υγεία από το να ζει κανείς με το φαίνεσθαι και με προσωπεία. Αυτοί είναι οι άνθρωποι με πολύ βερνίκι και λίγες ρίζες. Ο προορισμός τους είναι το φαρμακείο, το νοσοκομείο και ο πόνος.

…Αποδέξου 

Η άρνηση της αποδοχής και η έλλειψη της αυτο-εκτίμησης, μας αποξενώνουν από τους εαυτούς μας. Το να είμαστε ένα με τον εαυτό μας είναι ο πυρήνας της υγιούς ζωής. Όσοι δεν το αποδέχονται αυτό, φθονούν, ζηλεύουν, μιμούνται, υπερ-ανταγωνίζονται, καταστρέφουν. Γίνε αποδεκτός, αποδέξου ότι είσαι αποδεκτός, αποδέξου τις επικρίσεις. Αυτό είναι σοφία, καλή αίσθηση και θεραπεία.. 


…Εμπιστεύσου 

Αυτός ο οποίος δεν εμπιστεύεται, δεν επικοινωνεί, δεν είναι ανοιχτός, δεν είναι συνδεδεμένος, δεν δημιουργεί βαθιές και σταθερές σχέσεις, δεν ξέρει να κάνει αληθινές φιλίες. Χωρίς εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει σχέση. Η δυσπιστία είναι έλλειψη πίστης σε εσένα και στην ίδια την πίστη.

…Μη Ζεις τη Ζωή Λυπημένα 

Καλό χιούμορ. Γέλιο. Ηρεμία. Ευτυχία. Αυτά συμπληρώνουν την υγεία και φέρνουν μακροζωϊα. Το ευτυχισμένο άτομο έχει το δώρο να βελτιώνει το περιβάλλον στο οποίο ζεί. «Το καλό χιούμορ μας σώζει από τα χέρια του γιατρού.» Η ευτυχία είναι υγεία και θεραπεία.

Πηγή: http://www.awakengr.com/2013/03/blog-post_7369.html#ixzz3ydmKJphz

Εσύ τι ρόλο παίζεις;

Ξέρεις, από τότε που γεννηθήκαμε μέχρι και σήμερα, ασυνείδητα οι περισσότεροι από εμάς, ερμηνεύαμε σε κάθε φάση της ζωής μας και από έναν ρόλο. 

 Π.χ. Σε έναν σημερινό άντρα, οι κυρίαρχοι ρόλοι που έπαιξε για να γίνει άντρας, ήταν: 

α) Στην αρχή Εξαρτημένος μαθητής,  αντίστοιχα η μητέρα του, έπαιξε τότε κι εκείνη (για πρώτη φορά ίσως, αν ήταν πρωτότοκος), τον ρόλο της  μητέρας.  

Β) Έπειτα έπαιξε τον ρόλο του εξερευνητή μικρού ανθρωπάκου, και η μητέρα έπαιζε τον ρόλο της ως καθοδηγητής του και σύμβουλος.  

Γ) Σε μια τρίτη περίοδο, ξεδιπλώνονται ρόλοι όπως: φίλος κάποιου. Αντίστοιχα η μητέρα είναι μητέρα ενός αυτοανακαλυπτόμενου ανθρώπου.  

Δ) Έπειτα το παιδί γίνεται έφηβος, παίζει τον ρόλο του εραστή για πρώτη φορά και ανακαλύπτει ταυτόχρονα την σεξουαλική του φύση και η μητέρα θα πρέπει να παίξει τον ρόλο της, σε ένα τέτοιο επίπεδο, καθώς και ο Πατέρας έχοντας, είτε το θέλουν είτε όχι ως πρότυπο τον εαυτό τους. Τα βιώματά τους δηλαδή και τις εμπειρίες τους. 

 Ε) Λίγο μετά λοιπόν, και όταν το παιδί ενηλικιώνεται και αποκαλεί πλέον τον εαυτό του άντρα, οι γονείς συνήθως αρνούνται να αφήσουν τους τελευταίους τους ρόλους που ως σκοπό είχαν την προστασία αλλά και την χειραγώγησή του. 

Εκεί, υπάρχει πάντα το πρόβλημα. Όταν ένας άνθρωπος αρνείται να παρατήσει έναν ρόλο που πλέον δεν έπρεπε να υπάρχει σύμφωνα με την εξέλιξη. Δεν είναι δηλαδή πλέον χρήσιμος αλλά αντίθετα εμποδίζει την εξέλιξη της ζωής.  

Θα έπρεπε πλέον να είναι οι γονείς ενός ΑΝΤΡΑ , και να είναι υπερήφανοι για αυτόν. Όχι να προσπαθούν με έμμεσο τρόπο να επιδείξουν την δύναμή τους και να επικαλούνται το παρελθόν, όπου το παιδί ήταν κάποτε αδύναμο στην αγκαλιά τους. Σε αυτήν την φάση ο Πατέρας κριτικάρει περισσότερο το παιδί του, διότι φοβάται να μην χάσει το σεβασμό του παιδιού λόγω έλλειψης γνώσης και δεν καταλαβαίνει ότι είναι υποτιμητικό για το παιδί.  

Η μητέρα από την άλλη συνήθως είναι υποστηρικτική και εκμεταλλευόμενη την κατάσταση αυτή με τον Πατερά, μπαίνει στην μέση για να έχει την συμπάθεια του παιδιού ως προστάτης. (Για όσους αναρωτιούνται, η μητέρα δεν θα έπρεπε να λάβει μέρος αλλά να αφήσει τους ρόλους να αποτελειώσουν ο ένας τον άλλο). Σίγουρα στο να το λέμε είναι πολύ εύκολο από το να το κάνουμε. 

Αντί λοιπόν οι γονείς να χαίρονται που το παιδί δεν τους χρειάζεται, (άρα έχουν εκπληρώσει και το καθήκον τους ως γονείς, το ερμηνεύουν ως απουσία αγάπης, δική τους αδυναμία και έτσι μπαίνουν ξανά στην μάχη να το κάνουν να αισθανθεί μικρό και αδύναμο εμπρός τους ώστε να κυριαρχήσουν στα συναισθήματα, του πλέον άντρα. Το αποτέλεσμα είναι   ο άντρας να μην αισθάνεται τόσο δυνατός και να έχει μειωμένη αυτοπεποίθηση. 

Αντίστοιχοι ρόλοι είναι ο Πατέρας και η Μητέρα με την κόρη. Λυπάμαι που το άρθρο είναι σύντομο, απλώς ήθελα να είναι ξεκούραστο. Υπάρχουν πολλοί τύποι οικογενειών άλλωστε, εδώ αναφέρουμε έναν συνηθισμένο και αρκετά κοινό.  

Σε ένα από τα συμπεράσματα που μας οδηγεί όμως, που είναι και το σημαντικότερο, είναι το εξής:  αν ένας άνθρωπος προσπαθεί να παίξει έναν ρόλο που έπαιζε στο παρελθόν, σημαίνει ότι δεν είναι ανοιχτός να ανακαλύψει νέους ρόλους στην ζωή του οι οποίοι του φέρνουν και νέα αποτελέσματα. Εκεί πάντα σφηνώνει η κατάθλιψη και ξεκινάει πάντοτε από αυτήν την στρέβλωση με την οποία κοιτάμε τον εαυτό μας. 

 Ξεκίνα να παίζεις τους ρόλους που χρειάζεται ΤΩΡΑ η ζωή σου, θα σε οδηγήσουν κάπου σίγουρα, ακόμη και αν είναι ρόλοι όπως: άνεργος, κακός, νοικοκυρά, εργαζομένη, οτιδήποτε απαιτεί η ζωή τώρα, σήμερα από σένα, να ΕΙΣΑΙ. Σε αντίθετη περίπτωση απλώς ψάχνουμε ανύπαρκτα πράγματα και δεν βλέπουμε τα όμορφα που έρχονται εμπρός μας. Ο άλλος δρόμος είναι η κατάθλιψη. Διάλεξε τον ρολό σου. 

Υ.Γ. Οι ρόλοι αναφέρθηκαν κυρίως σε οικογενειακό επίπεδο, φυσικά και είναι άπειροι όσες και οι πτυχες ενός ανθρώπου. Εργάτης, διευθυντής, Άνεργος κλπ, κάθε φορά που αλλάζουμε ρόλο, είναι που αισθανόμαστε την αμηχανία εκείνη που χάνουμε την δήθεν ταυτότητά μας. Στην ουσία η αμηχανία αυτή, δείχνει πως βρίσκουμε την μιά νέα ταυτότητα που υπήρχε μέσα μας και προχωράμε.

 Κυρίως, αποδέξου τον. 

Με αγάπη πάντα stop my mind