.............

ϊσως είναι απο τις μέρες που αισθάνομαι την απουσία της ύπαρξής μου να οικοδομεί τούβλο τούβλο το κενό μου. Μέρες που νιώθω πως ακόμη κι άν ουρλιάξω θα είναι άσκοπο. Που νιώθω οτι θα ξεκολήσει η σάρκα μου και θα αποσυνθεθώ. Και έπειτα βλέπω την αλήθεια μου... πως δέν το κάνω γιατι φοβάμαι να δώ τί έχω απο κάτω. Μα τόσο πολύ να μήν μπορώ να με δώ;

Μάζεψες ανασφαλή άτομα γύρω σου και τα κρατάς κοντά σου να τα στηρίζεις για να νιώθεις ανωτερότητα, για να παρηγορείς την δική σου ανασφάλεια και τελικά σε πνίγει η αναζήτησή σου γιατι έχει να κάνει με το κακό που έχεις μέσα σου. Είναι τελικά καλύτερα να μήν σκέφτεσαι, λέω μερικές φορές. Μα δέν το αποδέχομαι πραγματικά, ποτέ! Όσο κι άν βλέπω οτι είναι αδιέξοδος ο δρόμος, τόσο ελπίζω και πιστεύω πως αυτός ο δρόμος οδηγεί στην υπέρτατη αποδοχή της ύπαρξης. Στον απόλυτο σεβασμό της ζωής, στην ευτυχία που όλοι απεγνωσμένα αναζητούν... Μα είναι απλά ένας δρόμος με την διαδρομή γεμάτη εμπειρίες...