Όταν ξεριζώνεται η ύπαρξη και η ζωή μου απο αυτόν τον κόσμο, νιώθω τότε το απόλυτο κενό της ύπαρξής μου με την παρουσία σου.Όταν το όνειρο χάνεται σε μιά μέρα κι όταν η μέρα δέν γεμίζει με τίποτα!!!! Και κάθε κενό, οδηγεί στον δρόμο της μάθησης, καθε απογοήτευση, οδηγεί στον δρόμο της αυτογνωσίας. Μα πόσο λίγο σε ξέρεις πές μου; Τόσο λίγο που δέν μπορείς να γεμίσεις το απέραντο κενό σου με τίποτα! Τίποτα δέν υπάρχει που να μπορεί να σε κάνει να χαρείς έστω και λίγο να ενθουσιαστείς!!!! Ήρθε το τίποτα μαζί με την νύχτα και πλάκωσαν για μια βραδιά ακόμη την καρδιά μου!!! Ήρθε ο Θάνατος που δέν πρόλαβε να ολοκρηρωθεί χθές και μου χτυπά σήμερα την πόρτα να ανοίξω. Πέθανε... και ξαναγεννήσου. Πώς θα το κάνεις αυτό με την κατεύθυνση που έχεις; Πώς η ζωή θα βγεί μέσα απο τις στάχτες; Τάχα δέν ήσουν στάχτες προχθές; Δέν θυμάσαι; Γκρεμίζω το σύμπαν μου ολόκρηρο για να με βρω μέσα σου και τελικά εσύ έχεις κενό! Μα το κενό το ξέρω, το κατέχω. Δέν ψάχνω κενό, ψάχνω μιά νέα αρχή! Η αρχή των ονείρων που έκανα το καλοκαίρι! Θ έρθει το όνειρο, το όνειρο που δέν έζησες... γυρνά και απαιτεί... γίνε τώρα το όνειρό μου να χαθώ για πάντα μέσα σου....