Που;

Ειμαι συνεχως εγκλωβισμενη στο εγω μου, αυτο ειναι που μου τρωει το μυαλο. Δεν μπορω να ξεχασω και θυμαμαι οσα δεν θελω. Η λειτουργια ειναι φυσιολογικη αλλα τα ορια δεν ανοιξαν ακομη, απο τοτε ... Μικρο παιδι και εψαχνα τον εαυτο μου και την ευτυχια, μια ευτυχια που ειναι εδω και πλεον την αγγιζω τοοοσες φορες! Ειμαι πολυ χαρουμενη που μπορω πλεον και την αντιλαμβανομαι. Περπατησα ενα βημα. 

Μα αυτο το κατι... Ειναι κατι μεσα μου που θελω ακομη, ειναι κατι που μου λειπει, εχω κατι ακομη να δωσω... Να κανω... Να δημιουργησω. Εγω... Ποια;;; Εχω χαθει μεσα στους τοσους εαυτους που μου παρουσιασα που μου εδειξα. Στους τοσους εαυτους που αλλους λατρεψα και αλλους μισησα. Τωρα στην αιωνιοτητα μετεωρη σε τουτη τη στιγμη... Εχω μεινει κολλημενη για μια ακομη φορα και το μυαλο κανει κυκλους και περιμενει να το ελεγξω ... Να προχωρησω... Μα κατι με κρατα πισω! 

Καποιο βαρυ συναισθημα ξεπηδα καθε τοσο και δυσκολευομαι να με ξεχασω και να προχωρησω. Ξεκινησα... Ειχα ξεκινησει απο τοτε το ταξιδι που ποτε δεν τελειωνει. Ειμαστε αλογα κουρσας! Μηδενιζει το κοντερ καθε τοσο και παμε παλι απο την αρχη στην ιδια πραγματικοτητα που δημιουργει το ιδιο το μυαλο. Σαν ενα χαμστερ σε ροδα που τρεχει χωρις να φτανει πουθενα! Εδω στην αιωνιοτητα με μορφη που διαλεξα, σας μιλω με μορφη που με βοηθα να σβησω καθε τι βαρυ. Την μορφη που μισησα πολλες φορες και αγαπησα λιγες.