Στη πραγματικότητα, ο νόμος της έλξης είναι υπάκουος. Όταν σκέφτεστε αυτό που θέλετε και εστιάζεται επάνω του με όλες σας τις δυνάμεις, ο νόμος τη έλξης θα σας δώσει αυτό ακριβώς πουεπιθυμείτε, κάθε φορά. Όταν εστιάζετε σε αυτά που δέν θέλετε. -"Δέ θέλω να αργήσω, δέ θέλω να αργήσω"-, ο νόμος της έλξης δέν ακούει οτι δέν το θέλετε. Υλοποιεί όσα σκέφτεστε, και αυτό θα εξακολουθήσει να κάνει. Ο νόμος τη έλξης δέ μεροληπτεί υπέρ του "θέλω". Όταν εστιάζετε σε κάτι, ανεξάρτητα από το τι είναι αυτό, ουσιαστικά του ζητάτε να υλοποιηθεί. (The secret)
Η ιστορία που ακολουθεί είναι πραγματικό μου βίωμα. θέλω να το μοιραστώ με την ελπίδα να σκάψω μέσα στην καρδιά σου και να βρώ εκείνο το κενό, εκείνη την σχισμή που αφήνει το φώς της ψυχής σου να φανεί προς τα έξω, ανάμεσα σε όλα τα σκουπίδια που κουβαλάς. Να μεγαλώσει εκείνο το κενό για να μοιράσουμε το φώς, με την αγάπη που όλοι έχουμε!΄"Ήμουν παιδί τότε και σαν όλα τα παιδιά παίζοντας μπορούσα να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε ήθελα καλύτερα σίγουρα από τους μεγάλους. Βλέπεις οι μεγάλοι δέν μπορεούν να συγκεντρωθούν διότι δέν έχουν χρόνο. Το σποτέλεσμα βέβαια το ξέρουμε όλοι. Εκείνη την ημέρα λοιπόν η μητέρα μου, πολυάσχολη όπως πάντα γεμάτη απο τις οικογενειακές έγνοιες για να μας φροντίζει και να καθαρίζει, είχε ανησυχήσει διοτι ο Πατέρας μου άργησε να επιστρέψει. Η αλήθεια είναι πως ούτε κάν θυμάμαι που ήταν και άργησε. Τότε λοιπόν την καθησύχασα λέγοντάς την πως θα τον καλέσω νοερά. Εκείνη γέλασε και μου είπε "εντάξει". Φυσικά και δέν με πίστεψε... ποιός θα με πίστευε άλλωστε; Έκλεισα λοιπόν τα μάτια, έκατσα διπλωμένη σε εμβρυική στάση (όχι οτι παίζει ρόλο η στάση) και ώς παιδί, επειδή είχα μεγαλώσει και με ορθόδοξους παππούδες, φρόντησα να απευθυνθώ στο Πνεύμα του καλού. Φαντάστηκα λοιπόν έναν σωλήνα λαμπερό να βγαίνει από την κορυφή του κεφαλιού μου και να καταλήγει στην κορυφή του κεφαλιού ου Πατέρα μου. Τότε σκέφτηκα πως, ότι και να πώ θα έμπαινε κατευθείαν μέσα στο κεφάλι του. Έτσι με αυτή την εικόνα λοιπόν έλεγα Μπαμπά έλα σπίτι τώρα. Και φανταζόμουν ήδη να μπαίνει απότ ην είσοδο. Αυτό κράτησε περίπου δέκα λεπτά. έπειτα πήγα στην μαμά μου και της είπα. Εντάξει, έρχεται! Και πρίν αποτελειώσω την φράση μου ακούσαμε το αυτοκίνητο να παρκάρει. Φυσικά και πάλι δέν με πίστεψε! Άντε μου λέει... φώναξε τώρα τον αδερφό σου. Εντάξει της είπα. Όταν λοιπον κατεύθασε ο αδερφός μου ήταν τόσο έκπλητκη που τον ρωτούσε άν άκουσε καμιά φωνή μέσα στο κεφάλι του να τον καλεί!
Καμιά φωνή. Μόνο ο νόμος. Απο τότε το κάνω κάθε φορά που θέλω να πετύχω κάτι. Πρέπει όμως να είμαι σίγουρη απο πρίν οτι θα πετύχει. Άν δέν είμαι κοροιδεύω τον εαυτό μου.
Αυτόν τον νόμο τον έζησα τότε, τον ανακάλυψα εντελώς τυχαία και παιδιάστικα. Κανείς δέν μπορούσε να ξέρει τί είναι!Αναγκάστηκα να ψάξω ΄΄ολη μου την ζωή για να βρώ απάντηση.
Ναι! Όλες οι απαντήσεις είναι μέσα μας! Σας το εγγυώμαι!
Με πολύ αγάπη μοιράζομαι την ιστορία αυτήν για να φωτίζει τον δρόμο που βαδίζετε.
Η ιστορία που ακολουθεί είναι πραγματικό μου βίωμα. θέλω να το μοιραστώ με την ελπίδα να σκάψω μέσα στην καρδιά σου και να βρώ εκείνο το κενό, εκείνη την σχισμή που αφήνει το φώς της ψυχής σου να φανεί προς τα έξω, ανάμεσα σε όλα τα σκουπίδια που κουβαλάς. Να μεγαλώσει εκείνο το κενό για να μοιράσουμε το φώς, με την αγάπη που όλοι έχουμε!΄"Ήμουν παιδί τότε και σαν όλα τα παιδιά παίζοντας μπορούσα να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε ήθελα καλύτερα σίγουρα από τους μεγάλους. Βλέπεις οι μεγάλοι δέν μπορεούν να συγκεντρωθούν διότι δέν έχουν χρόνο. Το σποτέλεσμα βέβαια το ξέρουμε όλοι. Εκείνη την ημέρα λοιπόν η μητέρα μου, πολυάσχολη όπως πάντα γεμάτη απο τις οικογενειακές έγνοιες για να μας φροντίζει και να καθαρίζει, είχε ανησυχήσει διοτι ο Πατέρας μου άργησε να επιστρέψει. Η αλήθεια είναι πως ούτε κάν θυμάμαι που ήταν και άργησε. Τότε λοιπόν την καθησύχασα λέγοντάς την πως θα τον καλέσω νοερά. Εκείνη γέλασε και μου είπε "εντάξει". Φυσικά και δέν με πίστεψε... ποιός θα με πίστευε άλλωστε; Έκλεισα λοιπόν τα μάτια, έκατσα διπλωμένη σε εμβρυική στάση (όχι οτι παίζει ρόλο η στάση) και ώς παιδί, επειδή είχα μεγαλώσει και με ορθόδοξους παππούδες, φρόντησα να απευθυνθώ στο Πνεύμα του καλού. Φαντάστηκα λοιπόν έναν σωλήνα λαμπερό να βγαίνει από την κορυφή του κεφαλιού μου και να καταλήγει στην κορυφή του κεφαλιού ου Πατέρα μου. Τότε σκέφτηκα πως, ότι και να πώ θα έμπαινε κατευθείαν μέσα στο κεφάλι του. Έτσι με αυτή την εικόνα λοιπόν έλεγα Μπαμπά έλα σπίτι τώρα. Και φανταζόμουν ήδη να μπαίνει απότ ην είσοδο. Αυτό κράτησε περίπου δέκα λεπτά. έπειτα πήγα στην μαμά μου και της είπα. Εντάξει, έρχεται! Και πρίν αποτελειώσω την φράση μου ακούσαμε το αυτοκίνητο να παρκάρει. Φυσικά και πάλι δέν με πίστεψε! Άντε μου λέει... φώναξε τώρα τον αδερφό σου. Εντάξει της είπα. Όταν λοιπον κατεύθασε ο αδερφός μου ήταν τόσο έκπλητκη που τον ρωτούσε άν άκουσε καμιά φωνή μέσα στο κεφάλι του να τον καλεί!
Καμιά φωνή. Μόνο ο νόμος. Απο τότε το κάνω κάθε φορά που θέλω να πετύχω κάτι. Πρέπει όμως να είμαι σίγουρη απο πρίν οτι θα πετύχει. Άν δέν είμαι κοροιδεύω τον εαυτό μου.
Αυτόν τον νόμο τον έζησα τότε, τον ανακάλυψα εντελώς τυχαία και παιδιάστικα. Κανείς δέν μπορούσε να ξέρει τί είναι!Αναγκάστηκα να ψάξω ΄΄ολη μου την ζωή για να βρώ απάντηση.
Ναι! Όλες οι απαντήσεις είναι μέσα μας! Σας το εγγυώμαι!
Με πολύ αγάπη μοιράζομαι την ιστορία αυτήν για να φωτίζει τον δρόμο που βαδίζετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου