Κρέμομαι από κάτι δοξασμένες στιγμές του παρελθόντος και με παρηγορώ για την αξία μου. Τι; Σου έχει τύχει κι εσένα; Σοβαρά; Μόνο μια διευκρίνηση, για την αξία που είχες τότε.
Θυμάμαι μια πελάτισσα που μου είπε πως είμαι πολύ μικρή για να μιλώ με αυτόν τον τρόπο και για να έχω αναπτύξει τόσο πολύ την φιλοσοφία στην ζωή;
Την φιλοσοφία φίλοι μου που σου χαρίζει απλόχερα η ζωή όταν σε πονέσει κι έπειτα. Μα τί κόλλημα κι αυτό μεγάλο; Να θέλεις να είσαι ο ρόλος συγκεκριμένος και να επιμένεις, όταν η ζωή η ίδια σου δείχνει πως πρέπει να πας παρακάτω. Ποτέ και κανείς δεν έβλεπε εμπρός του το παρακάτω, όσο ήταν κολλημένο το μυαλό στο να δημιουργήσει το περασμένο της μοτίβο.
Και κάθε φορά σου έμαθαν να φοβάσαι την αλλαγή, ενώ από την ίδια την αλλαγή κρέμεται η ζωή. Μα πώς μπορεί κανείς να μην βλέπει όταν κάτι είναι εμπρός του, με ρωτάς. Σου απαντώ πως :έμαθε να μην το βλέπει.
Μάλιστα μια ιστορία λέει πως ενώ οι ιθαγενείς κατοικούσαν ήρεμα και αρμονικά, δέχτηκαν επίθεση από την θάλασσα και σφαγιάστηκαν όλοι. Το Θέμα είναι ότι, επειδή οι ιθαγενείς δεν είχαν εμπειρία (δεν είχαν δει ποτέ ξανά καράβια ή κάτι παρόμοιο να έρχεται από την θάλασσα) στο να βλέπουν, είδαν τον στόλο μόνο αφού έφτασε στην ακτή και όχι πιο πριν. Για σκεφτείτε ε; Δεν έβλεπαν καν ολόκληρο στόλο γιατί δεν ήξεραν ότι υπάρχει και έχει εφευρεθεί!!! Έτσι λειτουργούμε κι εμείς. Είναι μπροστά μας και δεν βλέπουμε, μόνο αν κάποιος καταφέρει να συγκεντρωθεί στο τώρα, ίσως αρχίσει να υποψιάζεται κάτι.
Αλλά είναι εδώ μπροστά.
Να προχωρήσεις να πάς πού;Προς τα μέσα...
Με πολύ αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου