Τί βλέπεις;

Πούλησα το αυτοκίνητό μου για μερικά χαρτιά. Τα κοιτάζω και απορώ με την δύναμή τους. Μεγάλη δύναμη δώσαμε στο χρήμα. Μα τελικά… Δεν με χαροποιούν, δεν ξέρω αν μπορώ να χαρώ με αυτά. Πάντα κάτι μας λείπει. Άλλοτε η ψυχή και άλλοτε το σώμα.
Αυτό που θέλω δεν εξαγοράζεται με χρήμα δυστυχώς. Πες μου εσύ που, ζεις νομίζεις και παλεύεις για κάτι. Άραγε ξέρεις γιατί παλεύεις και που πάς; Ή ακολουθείς τους φόβους σου και την ομοιογένεια; Άραγε κατάλαβες ότι διαφέρεις; Βρήκες την μοναδικότητά σου;
Όχι, μοναδικότητα δεν είναι η τελειότητα, είναι η ατέλεια που ερωτεύεται ο άλλος πάνω σου και την εξυψώνει την μετατρέπει σε κάτι όμορφο σε κάτι θετικό χωρίς να θέλει. Είναι η στιγμή της αποδοχής του εαυτού σου, χωρίς μίσος σε σένα χωρίς συνεχή κατάκριση. Γιατί ο πιο αυστηρός κριτής είναι πάντα ο εαυτός σου.
Διαχωρίζουμε τον εαυτό μας, θεωρούμε ότι είμαστε λίγο ανώτεροι από αυτούς που μας περιστοιχίζουν, πάντα η υπεροψία αυτή μας βοηθά στην αυτοεκτίμηση. Μα Μήπως άλλη εικόνα δίνεις στους άλλους κι άλλη είναι σχηματισμένη στο μυαλό σου; Οι άλλοι μας δείχνουν κάθε μέρα ποιοι είμαστε, αυτή είναι η χρησιμότητά τους. Μα εμείς; Τι νομίζουμε άραγε; Σε ποια πλάνη μπλέκει το μυαλό και δεν βλέπει;
¨Όλοι έχουν κάτι αξιοσέβαστο να σου πουν μην δυσανασχετείς γιατί κανείς δεν είναι ανώτερος και ιδιαίτερα αυτός που το πιστεύει! Κάνουμε μια φούσκα και απογειωνόμαστε για λίγο, είτε επαγγελματικά, είτε ερωτικά, Η αυτοπεποίθηση στο full. Μα καλά δεν βλέπεις ότι είναι φούσκα; Δεν θυμόμουν όμως ότι οι φούσκες σκάνε και χύνουν κάτω κάθε σου συναίσθημα κάθε σου εκτίμηση κάθε κατηγορία που είχες τακτοποιήσει τον κόσμο. Και πονάει το πέσιμο από ψηλά.. μα πάντα αξίζει να ανεβαίνεις… μια μέρα θα καταφέρεις να θωρακίσεις τη φούσκα σου και τότε θα κοιτάς λίγο πιο ψηλά από εκεί που βρέθηκες.