Πρέπει να εκφραστώ μα οι λέξεις δεν με εκφράζουν. Προσπαθώ να βγάλω με κάποιον τρόπο αυτά που νιώθω μα δεν έχει υπάρχει γλώσσα που να με εκφράζει. Το νιώθεις; Ένα Χάος μπροστά χωρίς ουσία με άστοχες ερωτικές επιβεβαιώσεις μέσα στα μπαρ χωρίς νόημα αφού προσπαθείς να εισπράξεις αναγνώριση όταν εσύ δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Τι έχει νόημα; Ξέρει κάποιος; Ας μου πει κάποιος πώς γεμίζει την ψυχή του; Γδύσαμε τα κορμιά μας, ντύσαμε καλά τις ψυχές μας και οι νύχτες κατασπαράζουν τις μέρες μας.
Πότε το αύριο έγινε χθες; Πότε; Αλλιώς το ονειρεύτηκα μα με πρόδωσα. Όχι Δεν σου φταίνε ποτέ οι άλλοι, πάντα εσύ και μόνο εσύ προκαλείς τα πάντα λέει ο αυστηρός κριτής. Μα πού είναι ο εαυτός μου; Πού είναι ο κόσμος μου; Τώρα λοιπόν βλέπω πόσο μικρός ήταν ο κόσμος μου χρόνια μέσα στην εξάρτηση της δουλειάς. Απασχόλησες το μυαλό σου και περιόρισες την οπτική σου. Τώρα; Τώρα βλέπω τον κόσμο χαοτικό σαν ένα έντερο που με καταπίνει και με οδηγεί ή με παρασύρει.
Ο Εαυτός σου σε καταπίνει για να ξαναγεννηθείς. Μα Πώς να σβήσω τα πάντα από τα όνειρα που έκανα; Να σβήσω την αγάπη που νόμιζα ότι υπήρχε; Να αποδεχτώ ότι δεν υπάρχει; Να καταρρεύσει το ιδανικό για άλλη μια φορά; Το είχα διαγράψει πριν χρόνια το ιδανικό μα … το είδα… το είδα σου λέω.. το έζησα για λίγο, πολύ λίγο και μετά.. χάθηκε στον χρόνο, άλλαξε και πήρε την μορφή του εφιάλτη το όνειρο και εγώ ανίκανη να ξυπνήσω το ζούσα… το έζησα, το ζω…. Μα… να που για μια φορά καταρρέει και πάλι το ιδανικό μου. Βαρέθηκα κι εγώ η ίδια της ανόητες ίσως φιλοσοφίες μου… μα δεν μπορώ να σταματήσω, δεν ξέρω τι με σπρώχνει συνέχεια… πονάει πολύ …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου