Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΛΑΙΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΑ ΧΙΛΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΚΡΥΦΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΗΓΟΡΩ!
ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΙΑΝΕΙ ΜΙΑ ΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΡΥΩΝΕΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ . ΠΟΥ ΟΤΙ ΑΓΓΙΖΕΙ ΠΑΓΩΝΕΙ!
ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΧΑ ΦΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΓΕΙΑ!
ΣΤΗΝ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΚΙΘΑΡΑ ΑΔΙΚΑ ΝΟΤΕΣ ΨΑΧΝΩ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ! ΞΕΝΥΧΤΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΣΕ ΜΑΥΡΗ ΚΡΑΥΓΗ!
ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ; ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΚΛΕΙΣΑΝΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΓΕΛΙΑ ΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΩΜΟ.
ΚΛΑΨΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!

1

.............

ϊσως είναι απο τις μέρες που αισθάνομαι την απουσία της ύπαρξής μου να οικοδομεί τούβλο τούβλο το κενό μου. Μέρες που νιώθω πως ακόμη κι άν ουρλιάξω θα είναι άσκοπο. Που νιώθω οτι θα ξεκολήσει η σάρκα μου και θα αποσυνθεθώ. Και έπειτα βλέπω την αλήθεια μου... πως δέν το κάνω γιατι φοβάμαι να δώ τί έχω απο κάτω. Μα τόσο πολύ να μήν μπορώ να με δώ;

Μάζεψες ανασφαλή άτομα γύρω σου και τα κρατάς κοντά σου να τα στηρίζεις για να νιώθεις ανωτερότητα, για να παρηγορείς την δική σου ανασφάλεια και τελικά σε πνίγει η αναζήτησή σου γιατι έχει να κάνει με το κακό που έχεις μέσα σου. Είναι τελικά καλύτερα να μήν σκέφτεσαι, λέω μερικές φορές. Μα δέν το αποδέχομαι πραγματικά, ποτέ! Όσο κι άν βλέπω οτι είναι αδιέξοδος ο δρόμος, τόσο ελπίζω και πιστεύω πως αυτός ο δρόμος οδηγεί στην υπέρτατη αποδοχή της ύπαρξης. Στον απόλυτο σεβασμό της ζωής, στην ευτυχία που όλοι απεγνωσμένα αναζητούν... Μα είναι απλά ένας δρόμος με την διαδρομή γεμάτη εμπειρίες...

Μου λείπω μερικές φορές...

Τα αισθήματα, κινητήριος δύναμη. Άν δέν νιώσεις, δέν προχωράς. Μα προχωράς συνεχώς και επιλέγεις, μικρά μονοπάτια που είναι αδιέξοδα, χάνεις χρόνο επειδή ποτέ δέν αποδέχτηκες αυτό που είσαι πραγματικά και όλο προσπαθείς να γίνεις κάτι άλλο... κι όλο πέφτεις... και ξανασυκώνεσαι πάντα με απόφαση ψυχής... μα η ζωή πάλι αλλού σε βγάζει και χάνεσαι. Κάθε επαναφορά στον δρόμο σου, μπορεί να κοστίζει αλλά το φώς στην ψυχή σου, ξεσκαρτάρει κάθε τί που δέν είσαι εσύ. Σε κάνει να αποδεχτείς έστω και για λίγο, αυτό που πραγματικά είσαι... τότε αισθάνεσαι πληρότητα, τότε νιώθεις ευτυχία πραγματική. Μέχρι λοιπόν το επόμενο παραστράτημα... ζήσε την ευτυχία της ύπαρξής σου. Όταν καταπατήσεις όλες σου τις αρχές, τότε μόνο ελευθερώνεσαι απο τον κόσμο και απολαμβάνεις την ύπαρξή σου.

Πλάθω την κόλασή μου

Κρατώ, σάν οξύ, ένα δάκρυ για σένα. Μα δέν το έβγαλα ποτέ απ΄τα μάτια μου για να μην σε χάσω.

Οι θεωρίες πολλές, οι πιστοί της καθεμιάς αμέρτητοι παπαγάλοι. Μα όποια και άν ακολουθήσεις,όλοι οι δρόμοι και πάλι καταλήγουν εκεί που φοβάσαι.

Στιγμές

Στιγμές σάν αυτή, που θέλω να ουρλιάξω μέσα μου... μα δέν έχω το κουράγιο και μένει η κραυγή να ταράζει την ψυχή μου κρυφά. Στιγμές που δέν μπόρεσε κανείς να γεμίσει ενώ όλος ο Κόσμος ήταν γύρω μου μα... λές και ήμουν πιό μόνη. Στιγμές που γνώρισα για λίγο την χαρά, μα μου την στερεί και πάλι την χαρά η σκέψη και η αποδόμιση. Στιγμές που κάνω λάθη, περιμένω να με βρώ μέσα σου. Αυτές η στιγμές που δέν μοιράζονται ποτέ μα ζείς με την ελπίδα. Την ελπίδα να μπορέσεις να μοιραστείς τον εαυτό σου... την ελπίδα να βρείς το άτομο. Και ψάχνω ζωή στους νεκρούς χωρίς να προσμένω απάντηση, γιατι η απάντηση ειναι μέσα μου μα δέν την βλέπω. Ο Κόσμος αυτός κάποτε ήταν δικός μου, σήμερα τον διεκδικώ απο την αρχή...

Αφιέρωμα... Όλγα...

Όσο περισσότερο ψηλά, τόσο μεγαλύτερο κενό.
Όσο περισσότερο γνωρίζεις, τόσο μεγαλώνει η μοναξιά σου.
Όσο προσποιήσαι τον ζωντανό, τόσο περισσότερο πεθαίνεις.
Οι αρχές καταπατήθηκαν, τα ιδανικά άλλαξαν μαζί με τα κριτήρια.
Πέθανα. Πίστεψέ με πέθανα μαζί με το παρελθόν μου.
Ξαναγεννιέμαι στο πουθενά, σε μιά νέα ζωή, με νέους δικούς μου κανόνες και μόνο. Εδώ δέν υπάρχει τίποτα το λάθος, τίποτα που να κατακρίνεται απο τον αυστηρό με παρωπίδες παλιό μου εαυτό. Όλα είναι εφικτά... Την δύναμη να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να τα αποκτήσω ψάχνω. Το παιχνίδι έκανε επανεκκίνηση και τώρα απο άλλη οπτική με τον παλιό μου εαυτό να με κατακρίνει παλεύω. Να τον κάνω να σωπάσει... να μήν ακούω τα πρέπει και τον εγκλωβισμό..

Καλοδεχούμενα τα χαρούμενα πρόσωπα... απο όλους.... σε ποιόν να δείξεις τον εαυτό σου και να σε δεχτεί; Ποιός θα δεχτεί την απαίσια μορφή των συναισθημάτων σου που πίσω απο την μάσκα της αισιοδοξίας σφήνωσες; Ποιός έχει τόσο δύναμη άραγε;... MHN ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ.

Δέν υπάρχει τρόπος έκφρασης. Ξεσπάσματα μόνο, άλλοτε χαράς και άλλοτε πόνου. Τέλος οι αντοχές - ανοχές. Ηρθε η ώρα ο δυνατός να δείξει την αδυναμία του, ο οδηγός, να χαθεί στους άπειρους δρόμους της ζωής. Η ώρα της αλήθειας. Το μόνο αληθινό που βλέπει είναι το κενό. Αν διάλεγα ζωή, θα έκανα μια ζωη γεμάτη απο ματαιοδοξία και εφημερία. Θα ήθελα να ήταν μικρή για να μήν προλάβω να γνωρίσω την ματαιότητα και την ανουσία.Μια ζωή μέσα στην άγνοια και στην προσηλωμένη πίστη σε κάτι....

Νύχτα.

Έχω ανάγκη να χαθώ στην μαύρη τρύπα του μυαλού μου για λίγο, έχω ανάγκη να με νιώσω μα δέν με αφήνουν οι μέρες...Πρίν νυχτώσει ξημερώνει πάλι και εγώ ψάχνω την νύχτα μές τον ήλιο...

Απέμεινε;

Έσβησε η ένταση των συναισθημάτων μου...Το μόνο που απέμεινε είναι η αγκαλιά της θλίψης εγκλωβισμένη σε ένα τεράστιο κενό μαύρο που μου προκαλεί Υστερία!

Ψευδαίσθηση

Θέλω μια ψευδαίσθηση ουσιαστική, μέσα στην ανουσία της ψεύτικης ζωής.

Η αλήθεια είναι Ταχύτητα!
Οι σκέψεις είναι η ζωή!
Οι εξαρτήσεις, εμπόδια στον δρόμο μας που πρέπει να ξεπεραστούν!
Ο ¨Ερωτας είναι πτώση!
Οι φόβοι, γεγονότα που έρχονται για να τους ξεπεράσουμε.
Τα πιστεύω μας Είναι το μέλλον.
Ο ψυχικός θάνατος ειναι μιά καινούρια ζωή!
Εγώ Φιλόσοφος της θεωρίας... γιατί στην πράξη πάντα κάτι κολλάει...