Η ψευδαίσθησή μου, είναι οτι κάθε φορά που χάνομαι απο τον κόσμο βρίσκω και ένα μου κομμάτι. Τελικά πράγματι, μπορώ να βρώ την θλίψη σου, μπορώ να βρώ το ψέμμα σου, μπορώ απο χιλιόμετρα μακριά να σε καταλάβω. Μπορώ να σου πώ ακριβώς ποιός είσαι. Το μόνο που δέν κατάφερα, είναι να μάθω ειναι το ποιά είμαι εγώ.
Σάν με φτερά νυχτερίδας όταν η νύχτα με αγκαλιάσει, τα πάντα κλείνονται στο μυαλό μου και δέν έχουν διέξοδο πλέον. Μα δέν βρίσκω ούτε ένα λάθος να είναι τόσο όμορφο που να δικαιολογεί την ύπαρξή μου. Κάθε νύχτα χάνομαι μέσα μου και κάθε πρωί με ψάχνω στον κόσμο με μιά μάσκα αισιοδοξίας. Ναί, έχω το ύφος αυτού που τα έχει όλα τακτοποιημένα στην ζωή του. Η αταξία άλλωστε είναι η καλύτερη τάξη. Εκεί που όλα γίνονται όπως ακριβώς πρέπει να γίνουν ωστε να μας διδάξουν να μας δείξουν τον δρόμο. Μα αυτόν τον δρόμο θα τον βρώ το ορκίζομαι. Εκεί που όλα ειναι αυστηρά, εκεί που ούτε ένα μόριο μιζέριας δέν χωρά να περάσει γιατι καταστρέφεται πρίν κάν δημιουργηθεί. Ο κόσμος της αφθονίας και της επιφυλακής. Μήν ακούς τον Κόσμο τόσο. Το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει, είναι να σου δείχνει σε ποιό σημείο βρίσκεσαι. Εσύ προχώρα και σταμάτα κάθε αρνητισμό, κάθε μιζέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου