Στην κοινωνία μας ,την οικογένεια και γύρω μας γενικότερα βλέπουμε τον διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα.
Ένας διαχωρισμός που έχει να κάνει με καλούς και κακούς , θύματα , θύτες και δράματα.
Αυτός ο διαχωρισμός δημιουργείται και ενισχύεται με τους ρόλους που παίρνουμε στην διάρκεια της εμπειρίας της ζωής μας .
Έχει να κάνει με τον ισχυρό και τον αδύναμο.
Είναι ο ρόλος που πήραμε όταν ήμασταν μικροί για να τραβήξουμε την προσοχή από τους γονείς μας και τον αναπτύξαμε σε προσωπικότητα.
Δημιουργήσαμε ένα καλούπι, μία ταυτότητα και βαδίσαμε μ αυτή στον σκληρό κόσμο ενός νοητικού καθεστώτος για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε.
Χάσαμε την επαφή μας με τον αυθεντικό εαυτό μας και λειτουργήσαμε μέσα από την περσόνα (προσωπείο) που ο καθένας μας δημιούργησε για τον εαυτό του.
Θυματοποιούμε τον εαυτό μας μέσα από λέξεις ή σκέψεις που τις επαναλαμβάνουμε ασυνείδητα, χωρίς να καταλαβαίνουμε το μήνυμα που περνούμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους.
Παράδειγμα η λέξη <δεν μπορώ > περνάει εσωτερικά και εξωτερικά το μήνυμα <είμαι ανίκανος να ανταπεξέλθω σε μια κατάσταση> αντί της λέξης <δεν θέλω> που είναι η αυθεντική κατάσταση του εαυτού και δηλώνει αυτό που πραγματικά αισθάνεται.
Ο ρόλος της περσόνας που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, δημιουργεί και το δράμα της ζωής που βιώνει ο καθένας με τον τρόπο του.
Το δράμα δηλαδή είναι το αποτέλεσμα της αιτίας που πηγάζει μέσα από τον ρόλο ενός θύματος η θύτη.
Κανείς δεν είναι θύμα η θύτης .Γίνεται μόνο όταν το επιτρέψει στον άλλο.
Όσο βιώνουμε την επώδυνη κατάσταση και μέσα σ αυτήν νιώθουμε έτσι ,τότε φταίνε πάντα οι άλλοι.
Έτσι το δράμα παγιώνεται και ανακυκλώνεται διαρκώς.
Ο θύτης γίνεται θύμα και το θύμα θύτης, οι ρόλοι εναλλάσσονται.
Η θλίψη, ο θυμός, ο φόβος είναι συναισθήματα που βιώνονται μέσα σ αυτό.
Οι διαπραγματεύσεις είναι σκέψεις και πράξεις για να αποφύγουμε την δυσφορία του δράματος.
Ζούμε μέσα σ αυτό και δεν μας παραξενεύει γιατί έτσι ζούνε όλοι.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το δράμα και ο ρόλος που παίρνουμε ανάλογα με την προσωπικότητα μας, είναι ασυνείδητος ενεργειακός βαμπιρισμός.
Όταν πιστεύουμε ακλόνητα ότι γι αυτό που ζούμε δε φταίμε εμείς, ασυνείδητα στερούμε την δύναμη της ελεύθερης επιλογής στον εαυτό μας και την δίνουμε στον άλλο απέναντι να αποφασίζει για εμάς.
Το δράμα παγιώνεται και τρέφεται μ’αυτόν τον τρόπο κι αυτό γίνεται γιατί δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις επιλογές μας κι αυτό που δημιουργήσαμε στην εμπειρία μας.
Μικρά η μεγάλα δράματα ξεφυτρώνουν παντού, θύτες και θύματα βρίσκονται γύρω μας ,τους ακούμε στις ειδήσεις τους βλέπουμε παντού.
Τι αληθινά όμως μας έκανε να πάρουμε ένα από τους δυο ρόλους;
Πότε δημιουργήσαμε την περσόνα που παίζει τον δικό μας ρόλο;
Την ώρα που είμαστε μέσα στον ρόλο μας έχουμε συνείδηση του ρόλου που παίζουμε;
Έχουμε δει στην εμπειρία μας το αποτέλεσμα του ρόλου που παίζουμε;
Αυτές είναι ερωτήσεις που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας για να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας, αυτό που δημιουργούμε και κανείς άλλος.
Κανένας δεν μπορεί να μας κάνει θύματα και κανείς δεν γεννήθηκε θύτης.
Όσο πιστεύουμε ότι γι αυτό που ζούμε, φταίει πάντα κάποιος άλλος ή μια κατάσταση, δίνουμε την δύναμη που μας ανήκει έξω από εμάς και καθιστούμε τον εαυτό μας ανήμπορο.
Οι επιλογές είναι δικές μας και κάθε επιλογή έχει συνέπειες.
Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ύπαρξης και της εμπειρίας της ζωής μας γυρνάμε προς την αυθεντικότητα του εαυτού μας.
Η αυθεντικότητα και η ακεραιότητα είναι η δύναμη που έχουμε όλοι μας και κανείς δεν εξαιρείται από αυτές τις δυο ποιότητες.
Όταν βάλουμε την πρόθεση να αποταυτιστούμε από τον ρόλο μας και συνειδητά αποφασίσουμε να πετάξουμε την μάσκα που κρυβόμασταν από πίσω, ανακτούμε την δυναμική μας που γίνεται πλέον καταλύτης στην εμπειρία της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου