Απο τί κρίνουμε τον κόσμο όταν ο κόσμος είμαστε εμείς; Ποιός να καταλάβει τί γράφω όταν τρέχει ασταμάτητα ο νούς; Ξαναβρές τον εαυτό σου σήμερα ή βρές τον για πρώτη σου φορά! Άκου για μιά φορά το τί σου λέει. Το τί νιώθει και παράτα επιτέλους τους άλλους. Οι άλλοι πάντα θέλουν εσύ; Γιατί πάντα δίνεις; Το όχι δέν το ξέρεις. Μάθε τα όριά σου και σεβάσου τα σήμερα ξεκίνα να υπάρχεις.

ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΙΤΙΚΟΙ, ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΟΛΑ... ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ, ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΚΙΝΗΣΗ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΜΜΑ...
ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!!!

Το μυαλό μου έχει γεμίσει απο ΄σένα.

Οι πεταλούδες,
στήνουν χορό στο στομάχι μου
κι εγώ με χίλιους τρόπους
με πείθω να μήν πέσω στην φωτιά σου

Σωστό η Λάθος;

Δεν θέλω να βλέπω αυτολύπηση γιατί είχα αρκετή και σιχάθηκα τον εαυτό μου. Σιχάθηκα να το νιώθω, να το βλέπω. Σιχάθηκα να με μισώ για τα συναισθήματά μου, να με κατηγορώ σε οτιδήποτε συμβαίνει σιχάθηκα να ζητώ την ευθύνη μου πάντα και να βρίσκω τα πάντα λάθος. Σωστό λοιπόν είναι ο αυτοσεβασμός μα κανείς δεν τον έχει πραγματικά. Μόνο η επιβεβαίωση από τον κοινωνικό περίγυρο μετρά για μας και ξεχνάμε πως η κάθε κοινωνία έχει δικά της σωστά και λάθη. Ξεχνάμε ότι κάτι που είναι σωστό εδώ και τώρα, εκεί είναι λάθος και το κρίνουν σαν λάθος. Μεγάλωσα παλεύοντας να ξεχωρίσω το σωστό και το λάθος, Δεν βλέπω σωστά στις πράξεις μου παρά μόνο λάθη, μα πες μου τελικά, λάθος σύμφωνα με τα κριτήρια τίνος;

ΓΙΑ ΜΕΝΑ

ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΨΕΥΤΙΚΟΣ, ΑΠΛΗΣΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ.
ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΚΑΠΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ.
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΕΙΠΑ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΜΟΝΑΞΙΑ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕ ΒΡΗΚΕ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ.
ΟΛΟΙ ΚΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ, ΟΛΟΙ ΖΗΤΑΝΕ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ.
ΠΙΣΤΕΥΑ ΚΑΠΟΤΕ ΟΤΙ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ,
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΝΤΥΝΟΜΑΣΤΕ, Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ, ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΟΜΙΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΑΣ.
ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΖΕΥΓΑΡΙ.
ΕΡΩΤΑΣ... ΝΑΙ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΖΩΗ... ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ, ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΖΩΗΣ. ΑΡΧΕΣ, ΚΑΝΟΝΕΣ, ΣΗΝΗΘΕΙΕΣ,ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΜΕ ΟΡΜΗ ΚΑΙ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΕΠΕΙΔΗ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΩΘΗΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΞΟΝΑΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑΣ, Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΝΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ...

Κανείς δέν ξέρει τίποτα...

Πρέπει να εκφραστώ μα οι λέξεις δεν με εκφράζουν. Προσπαθώ να βγάλω με κάποιον τρόπο αυτά που νιώθω μα δεν έχει υπάρχει γλώσσα που να με εκφράζει. Το νιώθεις; Ένα Χάος μπροστά χωρίς ουσία με άστοχες ερωτικές επιβεβαιώσεις μέσα στα μπαρ χωρίς νόημα αφού προσπαθείς να εισπράξεις αναγνώριση όταν εσύ δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Τι έχει νόημα; Ξέρει κάποιος; Ας μου πει κάποιος πώς γεμίζει την ψυχή του; Γδύσαμε τα κορμιά μας, ντύσαμε καλά τις ψυχές μας και οι νύχτες κατασπαράζουν τις μέρες μας.
Πότε το αύριο έγινε χθες; Πότε; Αλλιώς το ονειρεύτηκα μα με πρόδωσα. Όχι Δεν σου φταίνε ποτέ οι άλλοι, πάντα εσύ και μόνο εσύ προκαλείς τα πάντα λέει ο αυστηρός κριτής. Μα πού είναι ο εαυτός μου; Πού είναι ο κόσμος μου; Τώρα λοιπόν βλέπω πόσο μικρός ήταν ο κόσμος μου χρόνια μέσα στην εξάρτηση της δουλειάς. Απασχόλησες το μυαλό σου και περιόρισες την οπτική σου. Τώρα; Τώρα βλέπω τον κόσμο χαοτικό σαν ένα έντερο που με καταπίνει και με οδηγεί ή με παρασύρει.
Ο Εαυτός σου σε καταπίνει για να ξαναγεννηθείς. Μα Πώς να σβήσω τα πάντα από τα όνειρα που έκανα; Να σβήσω την αγάπη που νόμιζα ότι υπήρχε; Να αποδεχτώ ότι δεν υπάρχει; Να καταρρεύσει το ιδανικό για άλλη μια φορά; Το είχα διαγράψει πριν χρόνια το ιδανικό μα … το είδα… το είδα σου λέω.. το έζησα για λίγο, πολύ λίγο και μετά.. χάθηκε στον χρόνο, άλλαξε και πήρε την μορφή του εφιάλτη το όνειρο και εγώ ανίκανη να ξυπνήσω το ζούσα… το έζησα, το ζω…. Μα… να που για μια φορά καταρρέει και πάλι το ιδανικό μου. Βαρέθηκα κι εγώ η ίδια της ανόητες ίσως φιλοσοφίες μου… μα δεν μπορώ να σταματήσω, δεν ξέρω τι με σπρώχνει συνέχεια… πονάει πολύ …

Τί βλέπεις;

Πούλησα το αυτοκίνητό μου για μερικά χαρτιά. Τα κοιτάζω και απορώ με την δύναμή τους. Μεγάλη δύναμη δώσαμε στο χρήμα. Μα τελικά… Δεν με χαροποιούν, δεν ξέρω αν μπορώ να χαρώ με αυτά. Πάντα κάτι μας λείπει. Άλλοτε η ψυχή και άλλοτε το σώμα.
Αυτό που θέλω δεν εξαγοράζεται με χρήμα δυστυχώς. Πες μου εσύ που, ζεις νομίζεις και παλεύεις για κάτι. Άραγε ξέρεις γιατί παλεύεις και που πάς; Ή ακολουθείς τους φόβους σου και την ομοιογένεια; Άραγε κατάλαβες ότι διαφέρεις; Βρήκες την μοναδικότητά σου;
Όχι, μοναδικότητα δεν είναι η τελειότητα, είναι η ατέλεια που ερωτεύεται ο άλλος πάνω σου και την εξυψώνει την μετατρέπει σε κάτι όμορφο σε κάτι θετικό χωρίς να θέλει. Είναι η στιγμή της αποδοχής του εαυτού σου, χωρίς μίσος σε σένα χωρίς συνεχή κατάκριση. Γιατί ο πιο αυστηρός κριτής είναι πάντα ο εαυτός σου.
Διαχωρίζουμε τον εαυτό μας, θεωρούμε ότι είμαστε λίγο ανώτεροι από αυτούς που μας περιστοιχίζουν, πάντα η υπεροψία αυτή μας βοηθά στην αυτοεκτίμηση. Μα Μήπως άλλη εικόνα δίνεις στους άλλους κι άλλη είναι σχηματισμένη στο μυαλό σου; Οι άλλοι μας δείχνουν κάθε μέρα ποιοι είμαστε, αυτή είναι η χρησιμότητά τους. Μα εμείς; Τι νομίζουμε άραγε; Σε ποια πλάνη μπλέκει το μυαλό και δεν βλέπει;
¨Όλοι έχουν κάτι αξιοσέβαστο να σου πουν μην δυσανασχετείς γιατί κανείς δεν είναι ανώτερος και ιδιαίτερα αυτός που το πιστεύει! Κάνουμε μια φούσκα και απογειωνόμαστε για λίγο, είτε επαγγελματικά, είτε ερωτικά, Η αυτοπεποίθηση στο full. Μα καλά δεν βλέπεις ότι είναι φούσκα; Δεν θυμόμουν όμως ότι οι φούσκες σκάνε και χύνουν κάτω κάθε σου συναίσθημα κάθε σου εκτίμηση κάθε κατηγορία που είχες τακτοποιήσει τον κόσμο. Και πονάει το πέσιμο από ψηλά.. μα πάντα αξίζει να ανεβαίνεις… μια μέρα θα καταφέρεις να θωρακίσεις τη φούσκα σου και τότε θα κοιτάς λίγο πιο ψηλά από εκεί που βρέθηκες.

Shadow

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΖΗΣΩ., ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑ ΜΙΑ ΣΚΙΑ... ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΜΟΥ Κ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΩ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΒΡΩ ΓΑΛΗΝΗ... ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΛΩ ΜΟΥ.. Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ!

Τί τίτλο βάζεις στα αισθήματα;

Μόνος σου, χωρίς κανείς να σε καταλαβαίνει, χωρίς κανείς να νιώθει πώς είναι η κατάστασή σου. Καθημερινά σε μια ατέλειωτη πάλη στο να κρύβεις την πραγματική σου ζωή.

Στο να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό μέχρι να τον ξεχάσεις κι εσύ ο ίδιος. Στο 0 και πάλι προσπαθείς από την αρχή να διορθώσεις το παρελθόν σου. Μόνο κριτές παντού. Η Μάνα σου, ο κόσμος και καμιά φορά ο αυστηρός εαυτός σου που δεν σε αφήνει να πάρεις μιαν ανάσα.

            Η Κατάσταση... Πνιγμένος σε μια κατάσταση που μόνο ο ίδιος δημιούργησες και τώρα σε πνίγει το δημιούργημά σου.

            Μα δεν βλέπεις ότι όλα είναι δικά σου δημιουργήματα; Απλά βλέποντάς τα δυσανασχετείς και θυμώνεις γιατί δεν δημιούργησες κάτι ωραίο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και την εικόνα της μαλακισμένης που δήθεν σε αγαπούσε.

            Δεν υπάρχει λοιπόν εμπιστοσύνη σε κανέναν, γίνεσαι τώρα ακόμη πιο καχύποπτος με οτιδήποτε συμβαίνει, τώρα, περισσότερο από ποτέ δεν μπορείς να χαλαρώσεις και δεν απολαμβάνεις τίποτα! ¨Όλα είναι εναντίον σου. Και εσύ μόνος προσπαθείς... μα τί προσπαθείς; Δεν βρίσκεις τελικά κανένα νόημα στο να κάνεις οτιδήποτε. Τί να δημιουργήσεις και για ποιόν; Αφού όλα είναι υποκριτικά και ψεύτικα απέναντί σου.

            Γιατί ποτέ δεν είδες τα μάτια μου που για σένα έκλαιγαν.

Μιά Κοινή λέξη: Εξέλιξη. Την ακούμε μα τί σημαίνει τελικά;

Η αντίσταση στην εξέλιξη πονάει πολύ!!!  Κάθε στιγμή αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε δεν ανήκει στις δικές μας κατηγορίες! Πονάει πολύ το να δημιουργήσεις μέσα στο κεφάλι σου μια νέα αναβαθμισμένη κατηγορία. Μα πάντα αξίζει!!!  Αντιστεκόμαστε και τα περιορίζουμε όλα μέσα στα δικά μας προεπιλεγμένα όρια, αρνούμαστε να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας σε μια νέα ιδέα, μια καινούρια άποψη, τότε η ζωή μας το παρουσιάζει με γεγονότα! Σκληρές εικόνες και ατέλειωτες στιγμές μιζέριας και πόνου! Μόνο μπροστά μπορεί να πάει κάποιος! Το πίσω είναι εύκολο και ανούσιο!

Η εξάρτηση είναι πολύμορφη.

Πάει μέτρησα ακόμη έναν χρόνο έντονων εμπειριών.

Μπήκαν άτομα στην ζωή μου, βγήκαν αρκετά άτομα. Η ζωή περνά και η μόνη μας ασφάλεια είναι ο εαυτός μας. Όλοι μπαινοβγαίνουν για να μας δείξουν αυτό που ήδη ξέρουμε. Την μοναξιά και τον δρόμο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ο κόσμος είναι τεράστιος και εμείς κάνουμε κουτάκι την ζωή μας και μπαίνουμε μέσα, κλεινόμαστε νιώθοντας έτσι ασφάλεια.

Ένα κουτάκι η ζωή του καθενός που ευτυχεί η μιζεριάζει μέσα εκεί κλεισμένος.

Ο κόσμος υπάρχει για εμάς και εμείς φοβόμαστε να τον ζήσουμε, να τον αγγίξουμε. Περιορίζουμε τον εαυτό μας όσο περισσότερο μπορούμε κάνοντας συνέχεια κουτάκια ασφαλείας. Κοινωνικά δημιουργούμαι επαφές για ασφάλεια, για να ανήκουμε σε ένα κοινωνικό σύνολο νιώθοντας έτσι την πολυπόθητη ασφάλεια. Μα τελικά ποια είναι η ασφάλεια; Η ομοιογένεια; Η ψυχική προσαρμογή και καθήλωση σε ψεύτικες ασφάλειες και στην ψυχική μας μοναξιά.  Τελικά ναι είναι καλύτερα έτσι, βολεύει να έχουμε κάποιον να μας σπάει τα νεύρα και να ρίχνουμε την ευθύνη της αποτυχίας μας σε αυτόν τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας. Είναι η καλύτερη μέθοδος να μην κοιτώ την ψυχή μου, είναι η καλύτερη μέθοδος αποποίησης των ευθυνών μου, μα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι με εμένα τα έχω κι όχι με σένα, εσύ απλά μου δείχνεις ποια είμαι και εγώ σε φορτώνω με τα λάθη μου. Βολεύει να εθελοτυφλώ. Βολεύει.

Και όταν πέφτω στην παγίδα του εαυτού μου και ερωτεύομαι τα συναισθήματα που σου προκαλώ, τότε με θαυμάζω, νιώθω σημαντική νιώθω πως μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Η αλήθεια όμως διαφέρει για αυτό λοιπόν αρχίζω και εξαρτώμαι από σένα από τα λόγια σου, την κριτική σου και με ξεχνώ τελείως, προσπαθώ να καταπιέσω κάθε μου αλήθεια για να μην σε ενοχλεί.  Όταν πέφτει η ψυχή μου στα πόδια μου και την πατάω, τότε ξέρω ότι απέτυχα να με στηρίξω, μα συνεχίζω.. νιώθω πως εσύ είσαι η ψυχή μου και πως αν σε χάσω θα σταματήσει ο κόσμος να υπάρχει.

Λέω κι άλλα ψέματα στον εαυτό μου για να αποφύγω την ευθύνη της κακομεταχείρισης, τα βάζω με τις συγκυρίες, την τύχη και ότι άλλο πρόχειρο έχω να βολεύει. Δεν με κοιτώ στα μάτια πια, νομίζω πως με μισώ κιόλας μα δεν το παραδέχομαι. Φτιάχνω το ψέμα που βολεύει και πάλι για να με παρηγορώ και ο φαύλος κύκλος δεν λέει να σπάσει, φοβάμαι να τον ανοίξω και να κοιτάξω  παραπέρα, κλείνομαι και δεν βλέπω έξω από τον κύκλο μου. Ίσως να μου αρέσει να εξαρτώμαι, μου αρέσει να κλαίγομαι γιατί έτσι μοιάζω τόσο πολύ με τους άλλους και με αποδέχονται μα τελικά…

Σπάει ο κύκλος και ξαφνικά βλέπω ότι τίποτα δεν ελέγχω, σε τίποτα δεν κυριαρχώ, ούτε καν στον εαυτό μου. Βλέπω ένα τεράστιο κενό να πλημμυρίζει την ύπαρξή μου και τελικά… πεθαίνω μέσα στο κενό μου, σκοτώνω αργά τον φαύλο μου κύκλο κλαίω, θρηνώ τα συναισθήματά μου, τον τρόπο που είχα παλαιότερα, με θρηνώ γιατί αργά με σκοτώνω. Μέχρι να βρω την επόμενη μου εξάρτηση….