I am back in happiness!!!

27/10/2010

Να θυμάσαι, ό,τι είναι αληθινό, παραμένει στην ζωή σου, ενώ ό,τι είναι ψέμμα, χάνεται στον χρόνο για πάντα.

Δέν ξέρω εάν τελικά τρελάθηκα και απλώς δέν το έχω αντιληφθεί, όπως κάθε τρελός δέν παραδέχεται την τρέλα του.

Νιώθω τα πάντα ρευστά περισσότερο απο κάθε άλλη φορά στην ζωή μου. Καμία βάση, καμία αρχή. Ξεκινώ αιωρούμενη στον χρόνο και στην ζωή μου, για μιάν ακόμη αρχή στα 30 μου. Παντού βλέπω εγκλωβισμό και προβλήματα. Τον εγκλωβισμό που δημιουργεί το μυαλό μας για να μας φυλακίσει απο την εξέλιξη και τους περιορισμούς που θέτει ο καθένας στον εαυτό του. Τον εγκλωβισμό που δέν μας αφήνει να ξεπεράσουμε τις καταστάσεις που πονάνε. Τελικά λοιπόν, εγώ είμαι αυτή που δέν μπορεί να ξεπεράσει την κατάσταση του εγκεφάλου και προσπαθώ να βοηθήσω τον κόσμο να κάνει κάτι που εγώ ακόμη δέν έχω καταφέρει.

Πάντα βοηθώ τους άλλους, γιατί; Ξεπέρασέ το επιτέλους, το πάθος, είναι εξάρτηση. Λάθος μεγάλο! 'Ολα είναι σκαλοπάτια που οδηγούν στην ακεραιότητα. Δέν υπάρχει εκμετάλευση, ο καθένας απλά ζεί αυτό που φοβάται για να μπορέσει έτσι να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει τον φόβο του, να το προσπεράσει και να μάθει απο αυτό να σταματήσει να φοβάται. Τίποτα χειρότερο και τίποτα καλύτερο ποτέ κανείς δέν έζησε παρα μόνο την υλοποίηση των συναισθημάτων του στον χρόνο. Πονάει το βήμα, το ξέρω καλά και χάνομαι συχνά στους πολλαπλούς εαυτούς μου. Μα το βήμα ήδη έχει γίνει στο αόρατο, το μόνο που μένει είναι να περάσει ο χρόνος για την υλοποίησή του.

Οτιδήποτε γίνεται με υπερβολικές υποχωρήσεις και ψυχικη φθορά, σημαίνει οτι είναι το λάθος μας για να προχωρήσουμε, εάν καταλάβουμε νωρίς αυτό που μας λείπει και αλλάξουμε, τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι γιατί η ζωή δέν θα μας πονέσει. Διαφορετικά μέσα απο τον πόνο και μόνο ο άνθρωπος μπορεί να δεί τον εαυτό του.

Δέν μου περνά...

Αντίθετα δυναμώνει. Είναι όμως διαφορετικό, πιό δυνατό και πιό ζωντανό. Με κάνει να θέλω πράγματα, με κάνει να τρελαίνομαι και να τα θέλω τώρα. Ο χρόνος με εκνευρίζει, ερεθίζει την ανυπομονισία μου μέχρι αηδίας! Δέν θέλω σχέση. Δέν με ενδιαφέρει να ενωθώ σωματικά με κανέναν, δέν με γεμίζει, το αντίθετο μάλιστα.

Ένα όνειρο βγαίνει απο τις στάχτες του χτές και μοιάζει τεράστιο και τωρινό. Ένωσα το χτές με το αύριο και το σήμερα με κάνει να υποφέρω. Τώρα!!!! Τα δημιούργησα μόλις τώρα όλα. Σιχάθηκα τον εαυτό μου και τον αλλάζω. Πάλι χρόνος... πάλι στην μέση αυτός ο χρόνος που μου προκαλεί υστερία.

Όλοι είναι έτοιμοι κι εγώ ακόμη αρμενίζω στην αφάνεια.  Και σήμερα, σήμερα έχει ήλιο, σήμερα ξημερώνει! Με καμιά αδρεναλίνη δέν θα καλύψω ξανά τα κενά της ύπαρξης.  ¨Ηδη έγινε στο αόρατο. Το κουτί της πανδώρας άνοιξε. 

Μιά προβολή όλη η ζωή μου...

Καμιά φορά, ο φόβος του να ζείς, ξεπερνά κάθε φόβο θανάτου.
Όλα στην οθόνη του μυαλού μου παίζονται!
Κορεσμός επαναλήψεων καίνε τα pixel του εγκεφάλου και σκοτεινιάζουν την μέρα.

Είμαστε άλογα κούρσας. Πάντα έτοιμοι και πάντα δυνατοί. Πάντα συκώνεσααι απο κάθε πτώση και πιό ώριμα κάθε φορά αντιμετωπίζεις τον κόσμο και παλεύεις με τα λάθη σου. Όχι δέν είναι φαύλος κύκλος, το πιστεύω, απλά ο χρόνος που δίνει ο άνθρωπος στον εαυτό του, δέν είναι αρκετός για να αναβαθμιστεί. Δυστυχώς είναι πολύ αργός ο εγκέφαλος κατα την δική μου άποψη! Δυσπροσάρμοστος και δύσπιστος. Δέν ανοίγει για να δεχτεί εύκολα. Θέλει τόσο... μα τόοοσο χρόνο....

Ελευθερία.

Ζήσε μέσα σου και όχι μέσα απο τους άλλους!!!! Δέν επείγει τίποτε, το μόνο που επείγει είναι η ματιά στην ψυχή σου. Ίσως αν κλέψεις λίγο απο την ζωή του άλλου, ίσως υποχωρήσουν προσωρινά τα αισθήματα ανικανοποίητου διότι η δική σου ζωή μοιάζει κενή και αδιάφορη! Ψάχνουμε σε όλη μας την ζωή να βρούμε τον πραγματικό εαυτό. Να βγάλουμε αυτά που ώς δεδομένα μας έπλασαν συνείδηση κατα την γαλούχιση. Δέν υπάρχει άνθρωπος που θα σε ξεναγήσει στην ζωή, υπάρχεις μόνο εσύ μέσα απο τις συναναστροφές σου. Κάθε επαφή και μιά ακόμη πλευρά του εαυτού σου. Ψάξε.... βγάλε κάθε άποψη που έχει φυτευτεί στο ασυνείδητο σου και προχώρα... σου είπαν ψέμματα για τον κόσμο, όχι σκόπιμα μα επειδή δέν γνώριζαν, δέν γνώριζαν οτι ο κόσμος έχει και άλλη όψη εκτός απο αυτην που έχουν ζήσει. Είναι σάν να κοιτάς έναν τοίχο και ξέρεις οτι στον τοίχο σταματάς να προχωράς, ποτέ μα ποτέ δεν είδες πίσω απο τον τοίχο που σου χτίσανε. Γκρέμισε κάθε τί έτοιμο και φτιάξε δικά σου όρια. Μέχρι τα όρια να καταργηθούν. Τότε αισθάνεσαι τα πνευμόνια σου να γεμίζουν απο ζωή!!!!

Τρέξε στην απώλεια του χθές και προσπέρασέ την. Τα όνειρα μόνο αλλάζουν τον τρόπο αντίληψής μας. Ποτέ δέν ξεπέρασες τα τεχνητά εμφυτευμένα πιστεύω!
Πάγωσε η ζωή και ο χρόνος ακόμη κυλάει.
Το αύριο έγινε χθές και το τώρα ανύπαρκτο. Νιώθω και μπερδεύομαι!
Τόσο απλό και τόσο σύνθετο το πρόγραμμα. Απότομες καταιγίδες, ξεπλένουν τις λάσπες και καθαρίζουν το τοπίο για να μας αποκαλύψουν πράγματα που ήταν μπροστά μας.

Κάθε νύχτα παρηγορώ την μέρα μου και κάθε μέρα, φοβάμαι μήν νυχτώσει. Σάν προσαννάματα στο τζάκι καίγονται οι σχέσεις και μας ζεσταίνουν. Άλλωτε υπερβολικά άλλωτε ουσιαστικά και άλλωτε λίγο. Είναι μονόδρομος και λέγεται ζωή! Αν δέν εξαρτάσαι, τότε την απολαμβάνεις, άν δέν φοβάσαι, τότε προχωράς. Ερωτεύσου όχι μία φορά μα όσες χρειάζεσαι να μάθεις να μήν εξαρτάσαι.

Ποιός είναι ο στόχος;

Πιάνω την καρδιά σου! Δέν το ξέρεις, δέν το νιώθεις! Σε έζησα πρίν μα δέν θυμάσαι.Άνοιξε για μιά στιγμή να μπώ και θα σε φωτίσω, άνοιξέ μου. Δέν βλέπεις, δέν ζείς, δέν νιώθεις! Ότι ένιωσες είναι χθεσινό και περασμένο. Τώρα κράτα απόσταση απο το συναίσθημα και κράτα τον ψευτοέλεγχό σου. Μόνο να χαίρεσαι να είσαι καλά τάχα. Κούρδισε ξανά το ρολόι της ζωής σου και χάσου για άλλη μιά φορά στον χρόνο. Παίξε μαζί του, άφησέ τον να σε κυνηγήσει να σε ταράξει για να μπείς στην ομοιογένεια! Αυτός δέν είναι άλλωστε ο στόχος;

Επαναλαμβάνεται ότι δέν έχει κατανοηθεί

Δώσε μιά υπόσχεση στον εαυτό σου.
"Πάντα θα ονειρεύομαι και πάντα θα πραγματοποιώ τα όνειρά μου!"
Σεβάσου τον εαυτό σου όπως σέβεσαι κάποιον που εκτιμάς πολύ και συμπεριφέρσου με τον ίδιο τρόπο σε σένα.Άσε τον ύμνο της μιζέριας που οδηγεί σε επανάληψη.Κάποια στιγμή πρέπει να μάθεις να σέβεσαι! Επαναλαμβάνεται ότι δέν έχει κατανοηθεί!!!! Άσε λοιπόν στην άκρη αυτά που νομίζεις οτι δέν μπορείς να κάνεις και ασχολείσου με αυτά που πιστεύεις οτι μπορείς! Είναι το πιό απλό βήμα.

Όταν ξεριζώνεται η ύπαρξη και η ζωή μου απο αυτόν τον κόσμο, νιώθω τότε το απόλυτο κενό της ύπαρξής μου με την παρουσία σου.Όταν το όνειρο χάνεται σε μιά μέρα κι όταν η μέρα δέν γεμίζει με τίποτα!!!! Και κάθε κενό, οδηγεί στον δρόμο της μάθησης, καθε απογοήτευση, οδηγεί στον δρόμο της αυτογνωσίας. Μα πόσο λίγο σε ξέρεις πές μου; Τόσο λίγο που δέν μπορείς να γεμίσεις το απέραντο κενό σου με τίποτα! Τίποτα δέν υπάρχει που να μπορεί να σε κάνει να χαρείς έστω και λίγο να ενθουσιαστείς!!!! Ήρθε το τίποτα μαζί με την νύχτα και πλάκωσαν για μια βραδιά ακόμη την καρδιά μου!!! Ήρθε ο Θάνατος που δέν πρόλαβε να ολοκρηρωθεί χθές και μου χτυπά σήμερα την πόρτα να ανοίξω. Πέθανε... και ξαναγεννήσου. Πώς θα το κάνεις αυτό με την κατεύθυνση που έχεις; Πώς η ζωή θα βγεί μέσα απο τις στάχτες; Τάχα δέν ήσουν στάχτες προχθές; Δέν θυμάσαι; Γκρεμίζω το σύμπαν μου ολόκρηρο για να με βρω μέσα σου και τελικά εσύ έχεις κενό! Μα το κενό το ξέρω, το κατέχω. Δέν ψάχνω κενό, ψάχνω μιά νέα αρχή! Η αρχή των ονείρων που έκανα το καλοκαίρι! Θ έρθει το όνειρο, το όνειρο που δέν έζησες... γυρνά και απαιτεί... γίνε τώρα το όνειρό μου να χαθώ για πάντα μέσα σου....

Ονειρέψου απλά.

Η Πιό δημιουργική κατάσταση, είναι η απραξία. Εκεί που το μυαλό ξεφεύγει απο τα γνωστά, εκεί που ονειρεύεται και πιστεύει. Οραματίζεται. Όλα δημιουργούνται στο τώρα! Αυτήν την ατέλειωτη στιγμή. Ο χρόνος, είναι στην υπηρεσία των ονείρων. Καταγράφηκε στο σύμπαν το όνειρό σου. Ο χρόνος απλά το μετατρέπει σε γεγονός μετά απο μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλλά είναι πάντα πιστός στα όνειρά σου και τα πραγματοποιεί. Όταν βραδιάζει και σταματά η ζωή να με κυνηγά, έχω τον χρόνο να ασχοληθώ με μένα. Το τώρα μου, είναι το όνειρο που έκανα χθές. Το ζώ και ταυτόχρονα προγραματίζω το επόμενο, ασυνήδειτα. Δέν υπάρχει κάτι εξωπραγματικό λάθος ή ανέφικτο. Όλα είναι θέμα χρόνου να αλλάξουν και να μετουσιωθούν ετσι ωστε το λάθος να γίνει σωστό και το εξωπραγματικό, πραγματικό. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να πιστεύεις σε σένα και να κάνεις όμορφα όνειρα και όχι εφιάλτες και φοβίες. Αν μπορούσες να σταματήσεις την κάθε κακή σκέψη, την κάθε φοβία την κάθε μιζέρια που σου φύτεψαν, τότε ο κόσμος σου ακολουθήσει. Γιατί τα πάντα εξαρτώνται απο σένα και βάζεις τον κόσμο στην δυσσάρεστη θέση, να σου δείξει το ποιόν σου. Ξεκίνα και ονειρέψου, μην χάνεσαι... άλλωστε οι άνθρωποι που τρέχουν συνεχώς ειναι αυτοί που παράγουν τα λιγότερα πάντα. Ακήνιτη απο δώ λοιπόν, κινώ τον τροχό του σύμπαντος. Το δυσκολότερο απο όλα, είναι να αναλάβεις την ευθύνη του να φροντίζεις τον εαυτό σου.

Η Δική μου εικονική πραγματικότητα

Η ψευδαίσθησή μου, είναι οτι κάθε φορά που χάνομαι απο τον κόσμο βρίσκω και ένα μου κομμάτι. Τελικά πράγματι, μπορώ να βρώ την θλίψη σου, μπορώ να βρώ το ψέμμα σου, μπορώ απο χιλιόμετρα μακριά να σε καταλάβω. Μπορώ να σου πώ ακριβώς ποιός είσαι. Το μόνο που δέν κατάφερα, είναι να μάθω ειναι το ποιά είμαι εγώ.
Σάν με φτερά νυχτερίδας όταν η νύχτα με αγκαλιάσει, τα πάντα κλείνονται στο μυαλό μου και δέν έχουν διέξοδο πλέον. Μα δέν βρίσκω ούτε ένα λάθος να είναι τόσο όμορφο που να δικαιολογεί την ύπαρξή μου. Κάθε νύχτα χάνομαι μέσα μου και κάθε πρωί με ψάχνω στον κόσμο με μιά μάσκα αισιοδοξίας. Ναί, έχω το ύφος αυτού που τα έχει όλα τακτοποιημένα στην ζωή του. Η αταξία άλλωστε είναι η καλύτερη τάξη. Εκεί που όλα γίνονται όπως ακριβώς πρέπει να γίνουν ωστε να μας διδάξουν να μας δείξουν τον δρόμο. Μα αυτόν τον δρόμο θα τον βρώ το ορκίζομαι. Εκεί που όλα ειναι αυστηρά, εκεί που ούτε ένα μόριο μιζέριας δέν χωρά να περάσει γιατι καταστρέφεται πρίν κάν δημιουργηθεί. Ο κόσμος της αφθονίας και της επιφυλακής. Μήν ακούς τον Κόσμο τόσο. Το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει, είναι να σου δείχνει σε ποιό σημείο βρίσκεσαι. Εσύ προχώρα και σταμάτα κάθε αρνητισμό, κάθε μιζέρια.

΄Προχώρα..

Έκανες τα πάντα για να αλλάξω και τώρα ψάχνεις τον παλιό μου εαυτό. Έκανα τα πάντα για να αλλάξεις και τώρα θέλω αυτόν που γνώρισα! Όταν συναντάς έναν άνθρωπο που σε επηρεάζει τότε αλλάζεις.
Κρίνεις ότι αυτή η αλλαγή θα κάνει καλό στο να προχωρήσεις στην ζωή σου. Και τελικά αλλάζεις,! Αλλάζεις όμως και πράγματα που δεν θα έπρεπε. Αλλάζεις χωρίς να το καταλάβεις και γίνεσαι ένα έρμαιο των καταστάσεων που δημιουργείς! Όταν το καταλάβεις προσπαθείς να επανέλθεις μάταια!
Παλεύω να κρατήσω οτιδήποτε με έκανε ευτυχισμένη μα ο κόσμος μου έχει αλλάξει. Κατάλαβα ότι το θέμα δεν είναι να γυρίσεις πίσω, είναι να προχωρήσεις σε νέο έδαφος, καινούρια όλα! Ακόμη και τα παλιά που κρατάς θα πρέπει να μην είναι τυποποιημένα αλλά να αναβαθμιστούν. Να φτιάξεις νέες κατηγορίες στο κεφάλι σου και να τακτοποιείς αλλιώς τον κόσμο. Να στοχεύεις στην ευτυχία με κάθε τρόπο. Τότε τα υπόλοιπα έρχονται να υποστηρίξουν την δική σου ευτυχία και να την αναβαθμίσουν στο επόμενο επίπεδο.
Πάντα προσπαθούμε να αλλάξουμε αυτό που μας αρέσει!!! Κακώς!!! Δεν θα το ξανακάνω. Η ζωή είναι τόσο όμορφη! Όλα συμβαίνουν ΤΩΡΑ σε αυτή την αιώνια στιγμή!!! Παρελθόν, μέλλον, όλα αλλάζουν σύμφωνα με την τωρινή οπτική! Όπως τα βλέπεις τώρα τα πράγματα δεν τα έβλεπες πριν. Ασχολούμαι με την ευτυχία και την δημιουργία. Ο κόσμος ένα ανοιχτό βιβλίο στα χέρια μου! Τις δικές σου τις σελίδες έπρεπε να τις επαναλάβω γιατί δεν τις είχα καταλάβει. Ξέρω πως λίγο πιο κάτω είναι η ευτυχία και προχωρώ, με τον δικό μου τρόπο. Για κάποιους αργός, για άλλους ανώφελος, ίσως για άλλους άσκοπος και ανούσιος! Μόνο εγώ λοιπόν ξέρω την ουσία της τωρινής μου απραξίας! Χαίρομαι! Έρχομαι και πάλι να με βρω με γεμάτες μπαταρίες! Γεμάτη πλέον από ζωή!
Η αντίσταση στην εξέλιξη πονάει πολύ!!! Κάθε στιγμή αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε δεν ανήκει στις δικές μας κατηγορίες! Πονάει πολύ το να δημιουργήσεις μέσα στο κεφάλι σου μια νέα αναβαθμισμένη κατηγορία. Μα πάντα αξίζει!!! Αντιστεκόμαστε και τα περιορίζουμε όλα μέσα στα δικά μας προεπιλεγμένα όρια, αρνούμαστε να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας σε μια νέα ιδέα, μια καινούρια άποψη, τότε η ζωή μας το παρουσιάζει με γεγονότα! Σκληρές εικόνες και ατέλειωτες στιγμές μιζέριας και πόνου! Μόνο μπροστά μπορεί να πάει κάποιος! Το πίσω είναι εύκολο και ανούσιο!

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΛΑΙΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΑ ΧΙΛΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΚΡΥΦΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΗΓΟΡΩ!
ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΙΑΝΕΙ ΜΙΑ ΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΡΥΩΝΕΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ . ΠΟΥ ΟΤΙ ΑΓΓΙΖΕΙ ΠΑΓΩΝΕΙ!
ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΧΑ ΦΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΓΕΙΑ!
ΣΤΗΝ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΚΙΘΑΡΑ ΑΔΙΚΑ ΝΟΤΕΣ ΨΑΧΝΩ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ! ΞΕΝΥΧΤΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΣΕ ΜΑΥΡΗ ΚΡΑΥΓΗ!
ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ; ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΚΛΕΙΣΑΝΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΓΕΛΙΑ ΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΩΜΟ.
ΚΛΑΨΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!

1

.............

ϊσως είναι απο τις μέρες που αισθάνομαι την απουσία της ύπαρξής μου να οικοδομεί τούβλο τούβλο το κενό μου. Μέρες που νιώθω πως ακόμη κι άν ουρλιάξω θα είναι άσκοπο. Που νιώθω οτι θα ξεκολήσει η σάρκα μου και θα αποσυνθεθώ. Και έπειτα βλέπω την αλήθεια μου... πως δέν το κάνω γιατι φοβάμαι να δώ τί έχω απο κάτω. Μα τόσο πολύ να μήν μπορώ να με δώ;

Μάζεψες ανασφαλή άτομα γύρω σου και τα κρατάς κοντά σου να τα στηρίζεις για να νιώθεις ανωτερότητα, για να παρηγορείς την δική σου ανασφάλεια και τελικά σε πνίγει η αναζήτησή σου γιατι έχει να κάνει με το κακό που έχεις μέσα σου. Είναι τελικά καλύτερα να μήν σκέφτεσαι, λέω μερικές φορές. Μα δέν το αποδέχομαι πραγματικά, ποτέ! Όσο κι άν βλέπω οτι είναι αδιέξοδος ο δρόμος, τόσο ελπίζω και πιστεύω πως αυτός ο δρόμος οδηγεί στην υπέρτατη αποδοχή της ύπαρξης. Στον απόλυτο σεβασμό της ζωής, στην ευτυχία που όλοι απεγνωσμένα αναζητούν... Μα είναι απλά ένας δρόμος με την διαδρομή γεμάτη εμπειρίες...

Μου λείπω μερικές φορές...

Τα αισθήματα, κινητήριος δύναμη. Άν δέν νιώσεις, δέν προχωράς. Μα προχωράς συνεχώς και επιλέγεις, μικρά μονοπάτια που είναι αδιέξοδα, χάνεις χρόνο επειδή ποτέ δέν αποδέχτηκες αυτό που είσαι πραγματικά και όλο προσπαθείς να γίνεις κάτι άλλο... κι όλο πέφτεις... και ξανασυκώνεσαι πάντα με απόφαση ψυχής... μα η ζωή πάλι αλλού σε βγάζει και χάνεσαι. Κάθε επαναφορά στον δρόμο σου, μπορεί να κοστίζει αλλά το φώς στην ψυχή σου, ξεσκαρτάρει κάθε τί που δέν είσαι εσύ. Σε κάνει να αποδεχτείς έστω και για λίγο, αυτό που πραγματικά είσαι... τότε αισθάνεσαι πληρότητα, τότε νιώθεις ευτυχία πραγματική. Μέχρι λοιπόν το επόμενο παραστράτημα... ζήσε την ευτυχία της ύπαρξής σου. Όταν καταπατήσεις όλες σου τις αρχές, τότε μόνο ελευθερώνεσαι απο τον κόσμο και απολαμβάνεις την ύπαρξή σου.

Πλάθω την κόλασή μου

Κρατώ, σάν οξύ, ένα δάκρυ για σένα. Μα δέν το έβγαλα ποτέ απ΄τα μάτια μου για να μην σε χάσω.

Οι θεωρίες πολλές, οι πιστοί της καθεμιάς αμέρτητοι παπαγάλοι. Μα όποια και άν ακολουθήσεις,όλοι οι δρόμοι και πάλι καταλήγουν εκεί που φοβάσαι.

Στιγμές

Στιγμές σάν αυτή, που θέλω να ουρλιάξω μέσα μου... μα δέν έχω το κουράγιο και μένει η κραυγή να ταράζει την ψυχή μου κρυφά. Στιγμές που δέν μπόρεσε κανείς να γεμίσει ενώ όλος ο Κόσμος ήταν γύρω μου μα... λές και ήμουν πιό μόνη. Στιγμές που γνώρισα για λίγο την χαρά, μα μου την στερεί και πάλι την χαρά η σκέψη και η αποδόμιση. Στιγμές που κάνω λάθη, περιμένω να με βρώ μέσα σου. Αυτές η στιγμές που δέν μοιράζονται ποτέ μα ζείς με την ελπίδα. Την ελπίδα να μπορέσεις να μοιραστείς τον εαυτό σου... την ελπίδα να βρείς το άτομο. Και ψάχνω ζωή στους νεκρούς χωρίς να προσμένω απάντηση, γιατι η απάντηση ειναι μέσα μου μα δέν την βλέπω. Ο Κόσμος αυτός κάποτε ήταν δικός μου, σήμερα τον διεκδικώ απο την αρχή...

Αφιέρωμα... Όλγα...

Όσο περισσότερο ψηλά, τόσο μεγαλύτερο κενό.
Όσο περισσότερο γνωρίζεις, τόσο μεγαλώνει η μοναξιά σου.
Όσο προσποιήσαι τον ζωντανό, τόσο περισσότερο πεθαίνεις.
Οι αρχές καταπατήθηκαν, τα ιδανικά άλλαξαν μαζί με τα κριτήρια.
Πέθανα. Πίστεψέ με πέθανα μαζί με το παρελθόν μου.
Ξαναγεννιέμαι στο πουθενά, σε μιά νέα ζωή, με νέους δικούς μου κανόνες και μόνο. Εδώ δέν υπάρχει τίποτα το λάθος, τίποτα που να κατακρίνεται απο τον αυστηρό με παρωπίδες παλιό μου εαυτό. Όλα είναι εφικτά... Την δύναμη να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να τα αποκτήσω ψάχνω. Το παιχνίδι έκανε επανεκκίνηση και τώρα απο άλλη οπτική με τον παλιό μου εαυτό να με κατακρίνει παλεύω. Να τον κάνω να σωπάσει... να μήν ακούω τα πρέπει και τον εγκλωβισμό..

Καλοδεχούμενα τα χαρούμενα πρόσωπα... απο όλους.... σε ποιόν να δείξεις τον εαυτό σου και να σε δεχτεί; Ποιός θα δεχτεί την απαίσια μορφή των συναισθημάτων σου που πίσω απο την μάσκα της αισιοδοξίας σφήνωσες; Ποιός έχει τόσο δύναμη άραγε;... MHN ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ.

Δέν υπάρχει τρόπος έκφρασης. Ξεσπάσματα μόνο, άλλοτε χαράς και άλλοτε πόνου. Τέλος οι αντοχές - ανοχές. Ηρθε η ώρα ο δυνατός να δείξει την αδυναμία του, ο οδηγός, να χαθεί στους άπειρους δρόμους της ζωής. Η ώρα της αλήθειας. Το μόνο αληθινό που βλέπει είναι το κενό. Αν διάλεγα ζωή, θα έκανα μια ζωη γεμάτη απο ματαιοδοξία και εφημερία. Θα ήθελα να ήταν μικρή για να μήν προλάβω να γνωρίσω την ματαιότητα και την ανουσία.Μια ζωή μέσα στην άγνοια και στην προσηλωμένη πίστη σε κάτι....

Νύχτα.

Έχω ανάγκη να χαθώ στην μαύρη τρύπα του μυαλού μου για λίγο, έχω ανάγκη να με νιώσω μα δέν με αφήνουν οι μέρες...Πρίν νυχτώσει ξημερώνει πάλι και εγώ ψάχνω την νύχτα μές τον ήλιο...

Απέμεινε;

Έσβησε η ένταση των συναισθημάτων μου...Το μόνο που απέμεινε είναι η αγκαλιά της θλίψης εγκλωβισμένη σε ένα τεράστιο κενό μαύρο που μου προκαλεί Υστερία!

Ψευδαίσθηση

Θέλω μια ψευδαίσθηση ουσιαστική, μέσα στην ανουσία της ψεύτικης ζωής.

Η αλήθεια είναι Ταχύτητα!
Οι σκέψεις είναι η ζωή!
Οι εξαρτήσεις, εμπόδια στον δρόμο μας που πρέπει να ξεπεραστούν!
Ο ¨Ερωτας είναι πτώση!
Οι φόβοι, γεγονότα που έρχονται για να τους ξεπεράσουμε.
Τα πιστεύω μας Είναι το μέλλον.
Ο ψυχικός θάνατος ειναι μιά καινούρια ζωή!
Εγώ Φιλόσοφος της θεωρίας... γιατί στην πράξη πάντα κάτι κολλάει...

Απο τί κρίνουμε τον κόσμο όταν ο κόσμος είμαστε εμείς; Ποιός να καταλάβει τί γράφω όταν τρέχει ασταμάτητα ο νούς; Ξαναβρές τον εαυτό σου σήμερα ή βρές τον για πρώτη σου φορά! Άκου για μιά φορά το τί σου λέει. Το τί νιώθει και παράτα επιτέλους τους άλλους. Οι άλλοι πάντα θέλουν εσύ; Γιατί πάντα δίνεις; Το όχι δέν το ξέρεις. Μάθε τα όριά σου και σεβάσου τα σήμερα ξεκίνα να υπάρχεις.

ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΙΤΙΚΟΙ, ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΟΛΑ... ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ, ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΚΙΝΗΣΗ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΜΜΑ...
ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!!!

Το μυαλό μου έχει γεμίσει απο ΄σένα.

Οι πεταλούδες,
στήνουν χορό στο στομάχι μου
κι εγώ με χίλιους τρόπους
με πείθω να μήν πέσω στην φωτιά σου

Σωστό η Λάθος;

Δεν θέλω να βλέπω αυτολύπηση γιατί είχα αρκετή και σιχάθηκα τον εαυτό μου. Σιχάθηκα να το νιώθω, να το βλέπω. Σιχάθηκα να με μισώ για τα συναισθήματά μου, να με κατηγορώ σε οτιδήποτε συμβαίνει σιχάθηκα να ζητώ την ευθύνη μου πάντα και να βρίσκω τα πάντα λάθος. Σωστό λοιπόν είναι ο αυτοσεβασμός μα κανείς δεν τον έχει πραγματικά. Μόνο η επιβεβαίωση από τον κοινωνικό περίγυρο μετρά για μας και ξεχνάμε πως η κάθε κοινωνία έχει δικά της σωστά και λάθη. Ξεχνάμε ότι κάτι που είναι σωστό εδώ και τώρα, εκεί είναι λάθος και το κρίνουν σαν λάθος. Μεγάλωσα παλεύοντας να ξεχωρίσω το σωστό και το λάθος, Δεν βλέπω σωστά στις πράξεις μου παρά μόνο λάθη, μα πες μου τελικά, λάθος σύμφωνα με τα κριτήρια τίνος;

ΓΙΑ ΜΕΝΑ

ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΨΕΥΤΙΚΟΣ, ΑΠΛΗΣΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ.
ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΚΑΠΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ.
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΕΙΠΑ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΜΟΝΑΞΙΑ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕ ΒΡΗΚΕ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ.
ΟΛΟΙ ΚΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ, ΟΛΟΙ ΖΗΤΑΝΕ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ.
ΠΙΣΤΕΥΑ ΚΑΠΟΤΕ ΟΤΙ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ,
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΝΤΥΝΟΜΑΣΤΕ, Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ, ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΟΜΙΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΑΣ.
ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΖΕΥΓΑΡΙ.
ΕΡΩΤΑΣ... ΝΑΙ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΖΩΗ... ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ, ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΖΩΗΣ. ΑΡΧΕΣ, ΚΑΝΟΝΕΣ, ΣΗΝΗΘΕΙΕΣ,ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΜΕ ΟΡΜΗ ΚΑΙ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΕΠΕΙΔΗ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΩΘΗΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΞΟΝΑΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑΣ, Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΝΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ...

Κανείς δέν ξέρει τίποτα...

Πρέπει να εκφραστώ μα οι λέξεις δεν με εκφράζουν. Προσπαθώ να βγάλω με κάποιον τρόπο αυτά που νιώθω μα δεν έχει υπάρχει γλώσσα που να με εκφράζει. Το νιώθεις; Ένα Χάος μπροστά χωρίς ουσία με άστοχες ερωτικές επιβεβαιώσεις μέσα στα μπαρ χωρίς νόημα αφού προσπαθείς να εισπράξεις αναγνώριση όταν εσύ δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Τι έχει νόημα; Ξέρει κάποιος; Ας μου πει κάποιος πώς γεμίζει την ψυχή του; Γδύσαμε τα κορμιά μας, ντύσαμε καλά τις ψυχές μας και οι νύχτες κατασπαράζουν τις μέρες μας.
Πότε το αύριο έγινε χθες; Πότε; Αλλιώς το ονειρεύτηκα μα με πρόδωσα. Όχι Δεν σου φταίνε ποτέ οι άλλοι, πάντα εσύ και μόνο εσύ προκαλείς τα πάντα λέει ο αυστηρός κριτής. Μα πού είναι ο εαυτός μου; Πού είναι ο κόσμος μου; Τώρα λοιπόν βλέπω πόσο μικρός ήταν ο κόσμος μου χρόνια μέσα στην εξάρτηση της δουλειάς. Απασχόλησες το μυαλό σου και περιόρισες την οπτική σου. Τώρα; Τώρα βλέπω τον κόσμο χαοτικό σαν ένα έντερο που με καταπίνει και με οδηγεί ή με παρασύρει.
Ο Εαυτός σου σε καταπίνει για να ξαναγεννηθείς. Μα Πώς να σβήσω τα πάντα από τα όνειρα που έκανα; Να σβήσω την αγάπη που νόμιζα ότι υπήρχε; Να αποδεχτώ ότι δεν υπάρχει; Να καταρρεύσει το ιδανικό για άλλη μια φορά; Το είχα διαγράψει πριν χρόνια το ιδανικό μα … το είδα… το είδα σου λέω.. το έζησα για λίγο, πολύ λίγο και μετά.. χάθηκε στον χρόνο, άλλαξε και πήρε την μορφή του εφιάλτη το όνειρο και εγώ ανίκανη να ξυπνήσω το ζούσα… το έζησα, το ζω…. Μα… να που για μια φορά καταρρέει και πάλι το ιδανικό μου. Βαρέθηκα κι εγώ η ίδια της ανόητες ίσως φιλοσοφίες μου… μα δεν μπορώ να σταματήσω, δεν ξέρω τι με σπρώχνει συνέχεια… πονάει πολύ …

Τί βλέπεις;

Πούλησα το αυτοκίνητό μου για μερικά χαρτιά. Τα κοιτάζω και απορώ με την δύναμή τους. Μεγάλη δύναμη δώσαμε στο χρήμα. Μα τελικά… Δεν με χαροποιούν, δεν ξέρω αν μπορώ να χαρώ με αυτά. Πάντα κάτι μας λείπει. Άλλοτε η ψυχή και άλλοτε το σώμα.
Αυτό που θέλω δεν εξαγοράζεται με χρήμα δυστυχώς. Πες μου εσύ που, ζεις νομίζεις και παλεύεις για κάτι. Άραγε ξέρεις γιατί παλεύεις και που πάς; Ή ακολουθείς τους φόβους σου και την ομοιογένεια; Άραγε κατάλαβες ότι διαφέρεις; Βρήκες την μοναδικότητά σου;
Όχι, μοναδικότητα δεν είναι η τελειότητα, είναι η ατέλεια που ερωτεύεται ο άλλος πάνω σου και την εξυψώνει την μετατρέπει σε κάτι όμορφο σε κάτι θετικό χωρίς να θέλει. Είναι η στιγμή της αποδοχής του εαυτού σου, χωρίς μίσος σε σένα χωρίς συνεχή κατάκριση. Γιατί ο πιο αυστηρός κριτής είναι πάντα ο εαυτός σου.
Διαχωρίζουμε τον εαυτό μας, θεωρούμε ότι είμαστε λίγο ανώτεροι από αυτούς που μας περιστοιχίζουν, πάντα η υπεροψία αυτή μας βοηθά στην αυτοεκτίμηση. Μα Μήπως άλλη εικόνα δίνεις στους άλλους κι άλλη είναι σχηματισμένη στο μυαλό σου; Οι άλλοι μας δείχνουν κάθε μέρα ποιοι είμαστε, αυτή είναι η χρησιμότητά τους. Μα εμείς; Τι νομίζουμε άραγε; Σε ποια πλάνη μπλέκει το μυαλό και δεν βλέπει;
¨Όλοι έχουν κάτι αξιοσέβαστο να σου πουν μην δυσανασχετείς γιατί κανείς δεν είναι ανώτερος και ιδιαίτερα αυτός που το πιστεύει! Κάνουμε μια φούσκα και απογειωνόμαστε για λίγο, είτε επαγγελματικά, είτε ερωτικά, Η αυτοπεποίθηση στο full. Μα καλά δεν βλέπεις ότι είναι φούσκα; Δεν θυμόμουν όμως ότι οι φούσκες σκάνε και χύνουν κάτω κάθε σου συναίσθημα κάθε σου εκτίμηση κάθε κατηγορία που είχες τακτοποιήσει τον κόσμο. Και πονάει το πέσιμο από ψηλά.. μα πάντα αξίζει να ανεβαίνεις… μια μέρα θα καταφέρεις να θωρακίσεις τη φούσκα σου και τότε θα κοιτάς λίγο πιο ψηλά από εκεί που βρέθηκες.

Shadow

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΖΗΣΩ., ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑ ΜΙΑ ΣΚΙΑ... ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΜΟΥ Κ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΩ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΒΡΩ ΓΑΛΗΝΗ... ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΛΩ ΜΟΥ.. Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ!

Τί τίτλο βάζεις στα αισθήματα;

Μόνος σου, χωρίς κανείς να σε καταλαβαίνει, χωρίς κανείς να νιώθει πώς είναι η κατάστασή σου. Καθημερινά σε μια ατέλειωτη πάλη στο να κρύβεις την πραγματική σου ζωή.

Στο να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό μέχρι να τον ξεχάσεις κι εσύ ο ίδιος. Στο 0 και πάλι προσπαθείς από την αρχή να διορθώσεις το παρελθόν σου. Μόνο κριτές παντού. Η Μάνα σου, ο κόσμος και καμιά φορά ο αυστηρός εαυτός σου που δεν σε αφήνει να πάρεις μιαν ανάσα.

            Η Κατάσταση... Πνιγμένος σε μια κατάσταση που μόνο ο ίδιος δημιούργησες και τώρα σε πνίγει το δημιούργημά σου.

            Μα δεν βλέπεις ότι όλα είναι δικά σου δημιουργήματα; Απλά βλέποντάς τα δυσανασχετείς και θυμώνεις γιατί δεν δημιούργησες κάτι ωραίο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και την εικόνα της μαλακισμένης που δήθεν σε αγαπούσε.

            Δεν υπάρχει λοιπόν εμπιστοσύνη σε κανέναν, γίνεσαι τώρα ακόμη πιο καχύποπτος με οτιδήποτε συμβαίνει, τώρα, περισσότερο από ποτέ δεν μπορείς να χαλαρώσεις και δεν απολαμβάνεις τίποτα! ¨Όλα είναι εναντίον σου. Και εσύ μόνος προσπαθείς... μα τί προσπαθείς; Δεν βρίσκεις τελικά κανένα νόημα στο να κάνεις οτιδήποτε. Τί να δημιουργήσεις και για ποιόν; Αφού όλα είναι υποκριτικά και ψεύτικα απέναντί σου.

            Γιατί ποτέ δεν είδες τα μάτια μου που για σένα έκλαιγαν.

Μιά Κοινή λέξη: Εξέλιξη. Την ακούμε μα τί σημαίνει τελικά;

Η αντίσταση στην εξέλιξη πονάει πολύ!!!  Κάθε στιγμή αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε δεν ανήκει στις δικές μας κατηγορίες! Πονάει πολύ το να δημιουργήσεις μέσα στο κεφάλι σου μια νέα αναβαθμισμένη κατηγορία. Μα πάντα αξίζει!!!  Αντιστεκόμαστε και τα περιορίζουμε όλα μέσα στα δικά μας προεπιλεγμένα όρια, αρνούμαστε να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας σε μια νέα ιδέα, μια καινούρια άποψη, τότε η ζωή μας το παρουσιάζει με γεγονότα! Σκληρές εικόνες και ατέλειωτες στιγμές μιζέριας και πόνου! Μόνο μπροστά μπορεί να πάει κάποιος! Το πίσω είναι εύκολο και ανούσιο!

Η εξάρτηση είναι πολύμορφη.

Πάει μέτρησα ακόμη έναν χρόνο έντονων εμπειριών.

Μπήκαν άτομα στην ζωή μου, βγήκαν αρκετά άτομα. Η ζωή περνά και η μόνη μας ασφάλεια είναι ο εαυτός μας. Όλοι μπαινοβγαίνουν για να μας δείξουν αυτό που ήδη ξέρουμε. Την μοναξιά και τον δρόμο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ο κόσμος είναι τεράστιος και εμείς κάνουμε κουτάκι την ζωή μας και μπαίνουμε μέσα, κλεινόμαστε νιώθοντας έτσι ασφάλεια.

Ένα κουτάκι η ζωή του καθενός που ευτυχεί η μιζεριάζει μέσα εκεί κλεισμένος.

Ο κόσμος υπάρχει για εμάς και εμείς φοβόμαστε να τον ζήσουμε, να τον αγγίξουμε. Περιορίζουμε τον εαυτό μας όσο περισσότερο μπορούμε κάνοντας συνέχεια κουτάκια ασφαλείας. Κοινωνικά δημιουργούμαι επαφές για ασφάλεια, για να ανήκουμε σε ένα κοινωνικό σύνολο νιώθοντας έτσι την πολυπόθητη ασφάλεια. Μα τελικά ποια είναι η ασφάλεια; Η ομοιογένεια; Η ψυχική προσαρμογή και καθήλωση σε ψεύτικες ασφάλειες και στην ψυχική μας μοναξιά.  Τελικά ναι είναι καλύτερα έτσι, βολεύει να έχουμε κάποιον να μας σπάει τα νεύρα και να ρίχνουμε την ευθύνη της αποτυχίας μας σε αυτόν τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας. Είναι η καλύτερη μέθοδος να μην κοιτώ την ψυχή μου, είναι η καλύτερη μέθοδος αποποίησης των ευθυνών μου, μα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι με εμένα τα έχω κι όχι με σένα, εσύ απλά μου δείχνεις ποια είμαι και εγώ σε φορτώνω με τα λάθη μου. Βολεύει να εθελοτυφλώ. Βολεύει.

Και όταν πέφτω στην παγίδα του εαυτού μου και ερωτεύομαι τα συναισθήματα που σου προκαλώ, τότε με θαυμάζω, νιώθω σημαντική νιώθω πως μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Η αλήθεια όμως διαφέρει για αυτό λοιπόν αρχίζω και εξαρτώμαι από σένα από τα λόγια σου, την κριτική σου και με ξεχνώ τελείως, προσπαθώ να καταπιέσω κάθε μου αλήθεια για να μην σε ενοχλεί.  Όταν πέφτει η ψυχή μου στα πόδια μου και την πατάω, τότε ξέρω ότι απέτυχα να με στηρίξω, μα συνεχίζω.. νιώθω πως εσύ είσαι η ψυχή μου και πως αν σε χάσω θα σταματήσει ο κόσμος να υπάρχει.

Λέω κι άλλα ψέματα στον εαυτό μου για να αποφύγω την ευθύνη της κακομεταχείρισης, τα βάζω με τις συγκυρίες, την τύχη και ότι άλλο πρόχειρο έχω να βολεύει. Δεν με κοιτώ στα μάτια πια, νομίζω πως με μισώ κιόλας μα δεν το παραδέχομαι. Φτιάχνω το ψέμα που βολεύει και πάλι για να με παρηγορώ και ο φαύλος κύκλος δεν λέει να σπάσει, φοβάμαι να τον ανοίξω και να κοιτάξω  παραπέρα, κλείνομαι και δεν βλέπω έξω από τον κύκλο μου. Ίσως να μου αρέσει να εξαρτώμαι, μου αρέσει να κλαίγομαι γιατί έτσι μοιάζω τόσο πολύ με τους άλλους και με αποδέχονται μα τελικά…

Σπάει ο κύκλος και ξαφνικά βλέπω ότι τίποτα δεν ελέγχω, σε τίποτα δεν κυριαρχώ, ούτε καν στον εαυτό μου. Βλέπω ένα τεράστιο κενό να πλημμυρίζει την ύπαρξή μου και τελικά… πεθαίνω μέσα στο κενό μου, σκοτώνω αργά τον φαύλο μου κύκλο κλαίω, θρηνώ τα συναισθήματά μου, τον τρόπο που είχα παλαιότερα, με θρηνώ γιατί αργά με σκοτώνω. Μέχρι να βρω την επόμενη μου εξάρτηση….